Os fillos do mar

Agardo me perdoe a concurrencia desta taberna virtual, que quere ser caderno, aínda que non, de momento, de bitácora, se por un momento pensei en empezar este comentario titulándoo "As miñas lecturas do verán" e adoptando o manido estilo redactor-mecánico daquelas composicións coas que abríamos, todos, o novo curso en Setembro, na primeira clase de galego. Por sorte, xa mudei de idea, pero que conste que o de me sentir como unha nena, agora mesmo, non é casual.

Que nervos! Se é que falar dun libro que che gusta, que che gusta ben, non é cousa de leria. Empecemos pola vanidade, empecemos dicindo que, segundo me informaron, a fotografía da contraportada do autor da obra, non lle fai xustiza ningunha ao pobre autor ao que, será por esta afirmación escoitada tras levar lidas non máis de 50 páxinas do libro, automaticamente, pasei a identificar coma Simón Varela, o protagonista da obra (si, seica sae moito unha tal Mariña e sei que eu non son máis ca unha lectora, que ultimamente veño de ver que algúns seres moi eruditos veñen ás presentacións dos libros e o seu coñecemento da estrutura da obra, en xeral, non da obra a presentar, abrúmanos coa calidade, formalidade e seriedade das súas inquisitorias intervencións -ás veces pondero a posibilidade de empezar todas as miñas, tímidas, intervencións nestes actos coa tonadilla "Segundo a relevancia do descubrimento do bosón de Higgs..." e engadir  a pregunta, para axudar a este teatriño, pero, xa saben, unha, no fondo, aínda que non o semelle, é tímida- pero esa Mariña non chega a ter a consistencia que ten que ter un protagonista. Que cumpre tela alí? Pois si, pero claramente o prota é Simón).

      Entremos logo en materia, segundo a contraportada do libro:

"Simón Varela é un mediocre arquitecto residente en Vigo. Un día recibe unha chamada dunha señora da alta sociedade viguesa, Isabel Llobet, para que lle faga unha reforma nunha fonte da súa propiedade, nun pazo de Canido. Aos poucos días de comezar a reforma, Simón atopa un cofre pechado. Simultaneamente, a señora, xa maior, morre en estrañas circunstancias. A partir de aquí, o arquitecto vese involucrado nunha intrigante trama na que tamén parece estar envolta a familia da muller morta. Novela de aventuras, novela de intriga, escrita con ton humorístico, a acción de Os fillos do mar condúcenos detalladamente a través do Vigo de hoxe, cidade que en boa medida protagoniza tamén a novela. Ao tempo, a trama cóbrese cun atractivo pano histórico que nos conduce ata 1702, na Batalla de Rande, aínda que deixa tamén os seus elos na Guerra Civil española e nos tempos do nazismo alemán. Os fillos do mar é unha novela trepidante, que viaxa constantemente no tempo para atopar as claves dun presente que o protagonista precisa desvelar."

Eu, desde o punto de vista económico, desde esa morea de libros que vin desaparecer e o dificil que me foi mercar un na miña libraría habitual, coido que se pode dicir que, non sei se por fin, porque de seguro que pasou con outras novelas pero, sexamos optimistas e digamos, de novo, un libro escrito en galego, no orixinal, por un autor galego, intrépido e sagaz, é quen de acadar a etiqueta de "superventas", coma nos discos. E non sei se lle molestará ao autor (que supoño que na vida ha ler este texto) ou a aqueles que líchedes o libro e o gardades na estantería coma ouro en paño pero, en grande medida, a min este fenómeno tróuxome á cabeza obras como as de Carlos Ruíz Zafón ou Lola Dueñas, bestsellers de verán que se espallan na súa fama a través de-boca-de-lector-a-ouvido-de-lector e seguen unha fórmula máxica que nunca pasa de moda: unha historia de aventuras. E esta é unha historia de aventuras, hai un mozo de nobre corazón (un pouco chaíñas tamén), unha dama en apuros e un tesouro. O certo é que hai moitos máis elementos dos que "non deben faltar" nunha novela de aventuras e os malos son moi malos, moito, moito, moito e os bos son moi bos, pero seguindo por este lado, teriamos que soltar demasiados spoilers e tampouco é a idea. Sendo unha novela de aventuras, tampouco nos vai cambiar a vida ou a concepción da narrativa moderna! Pero, sabedes que? Non sei se a vós vos pasa, pero a min si e, ás veces, ás veces un só precisa ler un libro porque lle apetece pasalo ben, porque quere voltar a ese recuncho da infancia (velaquí o que vos comentaba de me sentir coma unha nena) onde tiñamos multitude de ocasións de disfrutar dunha historia destas características en forma de película de sábado pola tarde.

     Pero hai máis, mesturada, tecida coa delicadeza e o humor dun espíritu novo e intrépido, con esta novela de aventuras atopamos historias de xustiza, de piratas, puzzles... e o lector afeito aos videoxogos ou ás series da televisión pode, se quere, mirar con cautela e tesón o truco de maxia levado a cabo polo escritor e verlle a orella de coello tras o falso fondo da chisteira ou o tres de picas escondido na súa manga. Danse pistas, moitas, moitas pistas e, aínda en sabendas do seguinte paso, descubrilos na letra impresa é un indicible pracer: polo seu estilo fresco e desenfadado, polas referencias tan cercanas á nosa xeración (desde Jessica Fletcher ou as recurrentes imaxes cinematográficas, a eses finais de capítulo que fan que non poidas deixalo, que parece LOST! -e si, se queredes parar para durmir, o mellor é deixar un capítulo a medias, como faciamos coa serie-), polas respostas e o monólogo interior de Simón ou polo luxo de ir descubrindo novelas de intriga e aventuras en Vigo, que raio! Que sempre andamos a matinar no glamour dos Estados Unidos, ou Barcelona ou Madrid e xa é hora de termar do noso.

      Vou ir parando, non? Se sego a falar aínda vos vou rebentar a novela. Si, vou ir parando. Digamos que agardo que sega a ter o mesmo éxito que ten ata agora, que lle merque os dereitos unha mega-productora do cine e que se faga de ouro coa escrita, que traduzan unha novela galega ao inglés e que sexa número un dos best-sellers do New York Times (elementos para selo tenos) e que poidamos dicir, con máis orgullo do que se escoitou coa tal victoria da tal Roja, que ese é un libro galego, en galego e para galegos.

     Pequenas decepcións persoais neste libro: a min gústanme os personaxes con máis matices, pero xa o dixemos, é unha novela de aventuras de manual, moi ben feita. A outra decepción ven de man dos agradecementos, que fixeron que a simpática imaxe que tiña dun escritor atarecido polo medo e embutido en neopreno a explorar as covas máis recónditas da Illa de Ons se esnaquizara en mil anaquiños... ains! co romántico que é levar unha investigación in situ!

     En definitiva, merquen o libro, ou merquen libros que é para o que están. Total o IVA vai subir igual, a lo menos que teñamos tesouros que gardar nas nosas casas, sexamos electricistas ou electroduendes!

PS: Velaquí unha proba do ben que o pasei lendo esta historia (desenfocada para non estropearlle a leria a ninguén):