A través da música e do insomnio

    Levo bastante tempo a pensar en como retomar o blog e falar un pouquiño do que está a pasar, de centrarme, se acaso, nun post deses estraños no que rozamos o ámbito persoal. Fai moitos anos tiven que traducir unha frase en latín que dicía "as palabras voan pero o escrito permanece". Esa traducción marcoume, fíxome pensar en todo o que esa pequena actividade, que distaba de tratar da guerra das Galias, viña a significar e, co tempo, significou que me fixera bastante cautelosa co que adoito a pór por escrito, tanto no eido "real" coma no "virtual", sobre todo cando o eido virtual está a se converter nunha das máis duras realidades e o que compartimos vía whatsapp ou twitter semella máis veraz que o que dicimos á cara, mirándonos aos ollos, nas escasas situacións nas que somos quen de coincidir no tempo e no espazo.


     Dito esto, é de recibo contar que nestes momentos de plantexarme que contar no blog, en moitas ocasións, atopeime no medio dunha situación familiar pensando en como describila con palabras, en como capturar o momento coas palabras adecuadas e transmitir o que significaba ese arrecendo a tortilla recén feita para min, ou ese solpor de tranquilidade que me facía viaxar, como tantas outras veces, a un tempo, cecáis menos feliz, pero con menos preocupacións. E agora, agora que o insomnio se apodera do meu corpo, coma sempre que estou no período de vacacións, agora que é noite pecha alá fora e que a casa cala, cala dun xeito case arrepiante, o tic-tac do reloxo co que me agasallou Jose no meu último aniversario sérveme como única compaña, e distrae o meu consciente e tamén o subconsciente do que verdadeiramente quixera contar, distrae esta complicidade entre as miñas mans e unha pantalla en branco que, de aquí a pouco, será de novo vox populi, na que podo contar ou mentir, adornar os meus pensamentos ou vaciar a miña ánima, segundo os desexos e gustos do consumidor, agora que estamos sos, vou recurrir á música para viaxar a outros mundos e que sexa a pericia doutros a que me guíe neste paseo dos primeiros días de Xullo...

       Curiosamente, o que máis me gusta desta canción é o strumming desa guitarra acústica, pese a o que o chelo debería entusiasmarme, do mesmo xeito que a voz desgarrada, cara o final, de Damien Rice, pero a mente ten estas cousas irracionais, ten estes momentos de se sentir forte e estes momentos de se sentir feble e de che pedir, como fai meses que non che pedía, tomar unha taza de manzanilla, medio infusionada, sen azucre, como aquelas que tomaba no laboratorio cando quedaba até tarde, escoitando a mesma música que puña no ordenador do soto no que creaba films de polímero, a todo volume, sabéndome a única supervivinte no escenario dunha película de zombies. Non é cousa de sorpresa, fai unhas semanas que manteño, de novo, unha relación de cercanía coa xente que dexei atrás por mor do meu retorno á terra ou que me deixaron atrás por mor dos seus traballos. Non é nada para se sorprender, todos sabiamos onde nos metiamos cando establecemos ese vínculo de amizade, mais sorprende que aínda tiremos desa corda e que cruzar un feixe de palabras a través de internet nos faga sentir tan preto os uns dos outros.  Tan preto que as boas novas veñen de se mesturar coas malas novas, como a enfermidade dunha das persoas máis encantadoras que coñecín durante os meus anos de doutoramento ou, mellor dito, que coñecín mellor durante os meus anos de doutoramento xa que o meu primeiro contacto con el fora durante o ano de Erasmus nese departamento que, ao pouco tempo, se convertería no meu primeiro fogar, no primeiro lugar do mundo onde tiven a sensación, por fin, de estar onde tiña que estar, de formar parte de algo, de ser unha peza precisa dunha máquina cambiante, dunha máquina que me usaba tanto coma eu a usaba a ela, dunha oportunidade de explorar e coñecer, de descubrir, de medrar como persoa. Chamémoslle Roger, xa que houbo un Roger, do que hoxe non falaremos.


          Roger, sempre que coincidiamos, era unha persoa cordial até o extremo, alegre, viva, sempre interesada nos nosos proxectos e disposto a compatir os seus connosco arredor dunha boa taza de té, con leite fresco, nada dese UHT do que gustabamos tanto os habitantes do continente. Hoxe, que recibo a confirmación do peor, a súa sentencia de morte por esa enfermidade que parece elixir víctimas ao chou, lembro cousas tan parvas como canto nos gustaban os carteliños na porta do seu despacho, ilustrando con figuras do tempo o humor do que ía estar, ou esa ruleta da fortuna chea de extrañas expresións britonas que nós empregabamos para poder ubicalo "gone see a man about his dog" ou, cando estaba realmente de malas pulgas "gone see a dog about his man". Houbo só unha vez, só unha, na que me sentín defraudada por Roger, incluso sentín noxo por el (desculpade a honestidade, unha non cré que a morte ou a enfermidade borre todas as malas lembranzas para que as boas refulxan con maior brio) e, obviamente, non foi algo que el fixera e eu presenciara, máis ben o relato dunha terceira persoa dunha actitude que ambos tiñan. Unha terceira persoa da que eu, pese ao meu comprobado síndrome de Estocolmo, continúo a considerar totalmente falta de empatía.

       Ainda así, como aprendimos en "Con faldas y a lo loco", Nobody is perfect! E incluso Roger podía ter algún rasgo que non fose de todo redentor. Roger fixera moito ben e un detalle non ía cambiar o cariño que eu lle tiña, nen faría que esquecera os seus esforzos por pronunciar "Hola" e "paella" correctamente. Datos que se perden no banco da memoria e voltan hoxe, da man da mensaxe do meu secuestrador, "Roger ten cáncer, é terminal, todos estamos realmente en shock, non sabemos que dicir, máis que non é xusto. Eu pregúntome por qué, qué clase de enfermidade azarosa pode levar a vida dunha persoa tan boa". Máis ese é o tema, é unha enfermidade azarosa e non entende de bos nin de malos, e a súa presenza, tan cercana a nós, fainos tremer co medo da mortalidade, ese medo que esquecemos para poder apreciar a vida, día a día, bebendo de cada momento, apredendo das caídas e recuperándonos máis fortes, tratando de perdoalo todo, ou case todo (que ben sei que hai cousas que, por imperativo legal, non poderemos perdoar nen esquecer), que non temos que ser fatalistas senon seguir adiante e mirar de ter os pés en terra firme e a cabeza ben alta, ben alta, nas nubes, lonxe do mundanal ruído e preto dos soños que queremos acadar. 

         Sexa com for, ese ruído de fondo leva a me acompañar toda a semana e seguirá ao meu carón, tirando dos baixos dos pantalóns para que, de cando en vez, me pare e, como o outro día, o doce arrecendo a tortilla de patacas cociñada con porros faga que me sinta protexida como cando só era unha nena e a única ocupación do meu verán era ir á tronda e pasalo ben, segura nesa burbulla combinada de familia e lugares dotados dunha maxia especial que para o tempo, ou que mire para os erros do pasado e sinta un estremecemento agridoce sobre os camiños tomados, que abra unha conta de skype esquecida no baúl dos recordos e atope o nome do mellor científico que coñecín e coñecerei na miña vida, agardando por unha resposta que nuncha cheguei a darlle ou que aqueles que estades preto no cotián do que fago me digades de novo que xa podía abrir este mundo que me pasa polo pensamento ao común das nosas conversas pero... xa me coñecedes, na miña cabeza hai unha carreira que nunca para, un motor que tira, e tira, e tira, do mesmo xeito que sempre hai algunha canción ou algún estribillo perdido, axudando a esa Anna que actúa en segundo plano a poder lembrar con todo luxo de detalles a mesa na que traballaba, a pantalla do seu ordenador, o tacto dos bolígrafos da secretaría ou o patrón do código que había que empregar para entrar na sala do café, ou para facer fotocopias, ou os ollos azúis de Roger, inquisitivos, claros e inundados de curiosidade e ledicia, cada vez que nos atopabamos nos corredores.