21 agosto 2011

Teresa Moure- A intervención


TERESA MOURE, A intervención

Páxina 127

“O mundo e as súas normas tardaron en penetrar naquel antro. Por moito que Don Ramiro Milán removeu ceo e terra a fin de rescatar a neta, cumprúa unha orde xudicial para entrar nunha casa e outra distinta para declarar tolo o home que a habitaba. Segundo os veciños, que retomaron o gusto de espreitar desde os balcóns próximos, eu entrementres, agochábame nos recunchos da leira para escapar á terríbel cólera do meu pai que tiraba pola xanelas os tarecos e choraba a berros día e noite. Olga Vicedo aínda asegura que nos días que tardaron en entrar durmín no mato das hortensias e, aínda que Ingrid non o crea, sobrevivín a base de beber a seiva leitosa das camelias e de chuchar os estames dos amarilis. Naquela horta florida, sen calvas,  nin cultivos comestíbeis, “aquela nena pasaba o tempo a farfullar cos caraveis, que lles diría?”, aseguroulle a Leandro Moncha Latas, a da casa do balcón. Sen ninguén que coidase de min, aletargaríame mirando a forma das nubes en medio dun aroma tan inteso a lilas que aínda lembro. Quizais por iso despois sempre me deu alerxia a colonia, como se a miña pel tivese absorbido o aroma daquela foresta e ficara exhausta. Cando Ingrid me preguntou por este tempo debín de parecerlle acabada de aterrar doutro planeta ao asegurarlle por brincadeira que por suposto había quen se ocupase de min, que as flores facían oficios de nai e decidían con plena xustiza o goberno de todas as cousas.

Páxina 128

 Os veciños, cansos das excentridicades do Balseiro, aseguraron daquela, e repetíronlle despois a meu fillo, cando quixo recompor os feitos, que nada alí era san, que a miña nai, Susana Millán, abortara no propio xardín antes de marchar para brindarlle un corpo sen atados ao nova amante, que o meu pai, Leandro Balseiro, matara á súa nai a desgustos e despois facíase o parvo para que o brazo da xustiza non fose inclemente con el, e que a máis vella das súas irmáns se suicidara porque era tan fea que non soportaba a sua cara no espello que todo o bo xuízo marchara con Pamela, que volveu de América logo tan guapa e tan lista, que tanto desastre doméstico  só podía acabar invadido de pragas, que a a vila enteira chegou a cheirar a pole podre, nunha mestura de peste de cadáver e de flores pasadas de tempo. Rubén Barrio Vicedo, un dos inúmeres fillos de Olga, chegou a ser científico reputado e leva anos asegurando que aquel xardín deu inicio, xa o contou Leandro nas súas notas, ao cambio climático que padecemos, que a estacións deixaran de notarse porque aquela extensión de flores exhalaban gases solermeiros que elevaron as temperaturas, que os ventos amainaron e se iniciou un cambio de estacións, que desde daquela non chove como antes e no inverno vai menos frío e no verán máis calor, como se todo se estancase.


Máis, antes de que o avó puidese rescatarme daquel trópico apodrecido, eu, a nena que sobreviviu á tolemia, non conseguín sair ilesa como pensaban, que xa ficara cativa desta paixón vexetal e por toda a vida condenada a ver o que acontece por debaixo das tonas, por dentros dos troncos, alén das peles humanas. Antes de que entrase ninguén do exterior, o meu pai tomo a xustiza pola súa man e prendeu”

lume á casa, empezando pola súa cama, na que dera en amontoar as vellas fotografías da súa unión e cortexo coa miña nai, a roupa que ela deixara nos armarios, os seus libros e todos eses debuxos a carbón e xiz que mercaran na lúa de mel en Praga e que ela tanto tivera atesourado no pasado. As lapas lambían a gusto neste carburante de tristura e lembranzas, deformando e consumindo o que dunha vez for a fermoso para transformalo en cinzas de abono para o malcriado xardín. Era un fume gris como a aceiro o que voaba polo ceo da miña xungla de petúnias e azaleas, un fume cónico que partía o azul do meu teito en dous, como se foso predicir o inmediato do meu futuro. Fora Olga a que alertara ao resto da vila e dera en chamar polos bombieros namentres Xulián, daquela o pequeno da casa, correra coma un raio a avisar ao sacristán. As campás da parroquia estouparon nun rebumbio discordante de metal contra metal, quebrando a paz do xardin multicolor coma se foran xigantes a troupelear polas corredoiras que daban á nosa leira. O arrecendo dos lirios, dos crisantemeos e pensamentos foron cedendo ao prfundo e penetrante cheiro da madeira ardida segundo as chamas conquerían con eficiencia militar os recantos desa casa que eu xa non sentía coma miña. Presa da calor que xurdía desde un inferno acubillado sobre a miña cabeza, os talos das hortensias empezaran a brilan en tons laranxas e amarelos, e as camelias, confusas e casa tan atemorizadas coma min, empezaran a chorar pétalos de rosa e branco, cubríndome cun manto suave e firme baixo un palio de verdes intensos, frescos de apariencia pero murchos no interior.
Lembro que daquela tivera moito sono e arroupada polo lar de flores e frouma xirara o meu corpo feble e enclenque na búsqueda dun descanso profundamente arelado, bendito pola choiva dos caldeirazos de auga que os veciños guindaban cara a solaina do fogar do meu pai, arrulada polo zoar do vento entre as follas e o fume das amapolas a me adormecer cada vez máis e máis ata ter perdido a consciencia, pouco a pouco, amarrada a miña manciña a unha raíz de xesta.

E acordara no hospital, soa, nunha cama de sabas brancas con topiños azuis e un goteiro pendurado do brazo. Ao principio a soidade do espazo pechado aterrárame, o pua de metal, sen vida, que sostiña a bolsa de suero, os miros limitando a imensidade do meu mundo, a minúscula fiestra que non amosaba máis que o espectro grisáceo dun muro de ladrillo e formigón. O meu avó entrara pouco despois, viña cunha efermeira nova e repoluda que sorría como se lle tiveran pintado a cara nunha mueca de eterna satisfacción e paciencia. O avó parecía canso, nervioso. Tremíanlle as mans ao achegarse a min e falaba moi baixiño, coma se andivera con medo a me alporizar, coma quen lle fala a un canciño moribundo e teme que o cadelo mude de idea e ataque sen piedade ao seu salvador, presa dalgunha variante do síndrome de Estocolmo.
-Ola, nena. Como estás?
-E o pai?
Contestara eu, ignorando sen malicia a preocupación deles pola miña saúde. Don Ramiro e Xeltru, a enfermeira, miraran o un para o outro co ceño fruncido, gardando os segredos que rara vez se lle contaban aos nenos.
-Que ben que esteas mellor –dixera en resposta á miña pregunta-. Dentro dun par de días xa nos van dar a alta e vas vir conmigo á casa grande. Morocha preparouche o cuarto do piso de arriba, o que dá ao xardín.

Alí vivin durante os oito meses nos que o meu pai permanecera internado na unidade de queimados, durmindo nunha habitación que for a dunha nai qu enon me quería para nada, compratindo domingos con curmáns miraban para min coma se fose un becho raro e pasando as tardes da semana na pequena horta do avó a sementar rosas e gladiolos.

No hay comentarios: