O mestre das verbas

    

Tiñan un acordo tácito, falado, meditado, tan anormal que outra xente envexaba a harmonía da súa perfecta relación na imperfección concebida nunha noite fría, como moitas na terra, de Agosto.
      El baixara do escenario, o público aclamara o seu talento na fala, na interpretación, no engano dos levar a outros mundos co poder das súas verbas e o marcado acento do sur de Vigo que adquirira coa cabezonería do que non quere perder o que a xenética lle negara pero lle pedía a ánima. Ela fitara eses ollos castaños cubertos dunha película de emoción en suspiros calados, sabéndose única nun público de centos de persoas, e cometera o enorme erro de verbalizar a revolta do seu intestino vocalizando un "quérote" adicado a aquel home empapado na suor dos focos e colgado nunha viaxe de adrenalina e glamour.
      O feitizo rompérase, ao mirala coa tristura inmensa de quen abre a porta que nunca debera ser descuberta, coa friaxe dun Barbazul moderno caendo irremediablemente no pozo das Mil Marabillas.
-Non -dixera-, non pode ser. Xa che dixen que a palabra era o meu amor. Eu podo darche o meu cerebro, mais nunca che poderei dar o meu corazón.
       E así finara un amor de conto de fadas. Sen perdices, sen grandes despedidas, só un erro de cálculo e unha mirada de decepción nos ollos dun home sabio.
       O gris caera de novo, azulado, nas pedras húmidas da cidade do Apóstolo. Ela xa non estaba alí, el doíase da cabeza, dos males de cabeza que lle otorgaran poderes místicos a un músculo de sangue quente e ritmo predicible. Sabedor de que a súa cabeza marchara con aquela rapaza feita de vento e cómplices gargalladas, notaba o pulo da morte do espíritu cada vez máis preto do corazón de atleta que latexaba constantemente, como unha condena no seu peito. E que valor terá amarte cun órgano que non pensa? Dixera entre dentes, saboreando a amargura que fortalecera a súa creatividade. Que máis ti precisabas de min que a palabra?
         Era visto, dixeran. Os homes da farándula non son de fiar, non sinten, só semellan facelo sobre o pé de madeira dunha escea. Era visto.
         Nas rúas de Compostela, ás veces, senta ao meu carón, na mesa frente a miña, cun café morno acubillado entre encalecidas mans cubertas de tinta, cos ollos cansos de mirar para adentro. Sempre só, sempre movendo os beizos nun silente cantar de electrocardiograma plano, mais, dígovolo de verdade, quen o ve sabe ben que a cabeza non para.