Lembranzas I

 

            Estirou a man, unha manciña miúda, gordecha, de dedos pequeniños e rosados, dediños que pouco viran do mundo, cara a deusa protectora, aquela  muller que lle contaba contos onda os xeranios e lle regalaba a última rosquilla. Pero a deusa non oira.

            Tiña un proído no pescozo estraño, unha dor que lle era allea á tose, ou á languidez da febre. Un proído ácido e afiado que lle esbaraba pola pel segundo aquel nenomaior paseaba as unllas como coitelas polo corpo dela.

            Cando puidera fuxir entrara correndo á saliña-comedor na procura do colo amigo pero, ante a súa sorpresa, a muller dos contos non for a onde ela, deixáraa soa, perdida, atarecida nese medo de ver ao nenomaior a agardala, sen présas, no corredor, lonxe da mirada dos devanceiros. Coas poucas verbas que retiña no seu vocabulario, procurara un pensamento que concentrara a desazón, a rabia, a dor ao se desprender a primeira capa, inmadura, do tenro corazón da nena do pelo oscuro e os beizos coma o sangue. Coma a madrastra, pensara. Coma ela, “mala”. E botara a chorar en silencio.