Conversas co demo

Este, per sé, non é un post do blog é un retazo dunha nota feita no meu facebook persoal que, por considerala eu un tanto hilarante, vou colgar aquí para que xente que me cae moi ben pero non ten o trebello do mal que nos pon caras e estados poda rirse un pouquiño de min...

Seguindo coas tradicións de Germám Ermida (que son moi interesantes), hoxe sorprendeume soñar cunha estrana viaxe organizada. Coido que a organizara eu. Unha viaxe a un lugar con costa e lixeriamente desértico (pola paisaxe, máis que pola cantidade de xente) no que únicamente, do grupo, coñecía a Carmela e mais a Manu Mardigal (que era ademais o encargado do autobús/furgoneta wolkswagen turquesa hippy que carretaba aos integrantes da viaxe). 

Como organizadora xa fora varias veces a percorrer o tramo da costa que iamos ir ver ese día, co guía local, e mercara un ticket de grupo (de xeito que Manu pudo ir gratis). Nas miñas visitas anteriores, nas que empezaba nun peirao coroado por unha torre militar de vixiancia abandonada nunha pequena explanada de herba moura e baixa semellante á que nos atopamos antes das Catedráis, xa vira a un chinés que, cada vez que eu ía ao lugar, se achegaba máis e máis ao punto de partida da expedición. Lembro que a presenza do chinés non me chistaba porque me daba o perfil do "típico turista que agarda indefinidamente até que ben o grupo con guía e despois se acopla a eles" e lembro que tiña o pelo negro tipo playmobil e que levaba uns pantalons de pesca tailandeses verde lima (vese viaxado o chinés).

Cando empezou a expedición, dunhas escaleiras cara a praia que antes non estaban alí, empezaron a subir un cento de persoas que estaban noutra visita guiada e tiven que me apartar para deixalos pasar. Ese acontecemento fixo que o chinés, que xa estaba bastante preto nosa, se abalanzara sobre o lugar onde eu estaba e acabara atacando o pescozo de Manu con fereza e uns dentes puntiagudos tipo lamprea que non daban nada de bo rollo. Tanto o guía como os da viaxe loitamos para que non acabara con Manu, que se retorcía bastante, todo sexa dito, e tras conseguir liberarnos do chinés vimos como se convertía nunha mosca verde que fuxía de nós sin remedio algún. O guía, créndose moi especial, explicounos daquela que se trataba dun demo (cousa que aceptamos sen demasiado problema) e que parecía andar detrás de min. A min deume algo de medo todo iso, sobre todo lembrando as miñas anteriores visitas ao peirao en solitario onde o demo, antes o chinés, me miraba tan fixamente.

A visita pola zona da costa, que eu agora situaba nalgún país de Oriente Medio na miña cabeza, discurriu menos tranquila do esperado. Con torres de vixiancia, antigos castelos e ruinas moi dignas de visitar pero nas que, dalgún xeito, sempre tiñamos que atopar un elemento verde ligado a algo vivo e no que o demo me plantexaba unha loita.

A última etapa, obviamente, era unha enorme pedra moi preto da costa pero tamén no medio do deserto, encaixada entre a base de dúas montañas de tal xeito que para pasar ao outro lado da pedra e subir a ela só había dous camiños, un que parecía máis doado pero que estaba maldito (ese, segundo o guía, era mellor non collelo) e outro que parecía complexo e que non o era tanto (só había que ter claro que na escalada había unha pedra que se movía) e que levaba á cima sen problemas. A pedra, por certo, tiña forma de cruceiro naval convertido en pizarra que morrera na praia.

Como eu xa fixera varias veces o camiño adianteime ao resto do grupo. Ao chegar arriba, malia esperar non encontrar de novo ao demo, vin un pano verde fixado sobre a pedra cun libro e comprendín que esa había ser a última proba. Sobre a laxa do deserto, o demo e mais eu, discutimos sobre a crenza da persoa de Xesús de Nazaret, na que eu lle dixen crer como home e non estar moi dacordo coas interpretacións de que fose loiro e co pelo lixeiramente ondulado, sequera castaño. Na súa proba, diversos homes de pelo escuro, mais incompletos, como aparicións, desfilaron ante nós, pedíndome o demo que escollera cal deles era o Mesías. No obstante, os ollos azuis tampouco me chistaban moito, parecíanme un truco comercial, así que, ao final, acabou aparecendo o meu amigo Peter (un músico fantástico fillo de inglésa e Iraní e cunha cara de Farsi que impresiona) e decidín que ese debía ser o verdadeiro Xesús de Nazaret.

O demo desapareu daquela e Peter e eu quedamos sentados, mirando ao mar, falando de jazz e ríndonos de que, para ser o Mesías, non atinara ben co nome. No obstante, Peter levaba unha bufanda verde...