Swing mirara para ela,
leváralle bastante tempo porque tiña que mirala primeiro pola banda da esquerda
e despois pola banda da dereita, e ela tomara prestado ese tempo para se fixar
nas curiosas liñas de tecido escuro que cubrían a pel azulada en grises
imposibles do amo da batuta. Ao cabo dunha vertixinosa danza rodeando unha fosa
mariña, Swing nadara con presteza por entre todos os membros do banco,
agarimándoos co rebufo acuoso das súas poderosas aletadas, e entoara unha
melancólica canción de ritmo e cadencia descoñecidos para ela, deixando que
fosen as notas as que pendurasen da inmensa cavidade da súa gorxa e se perderan
por sempre na feble memoria do mar. Co último, mais ben derradeiro, chío do
tenor, comezara ela, pequena como era, a tecer a nova melodía que, desde aquel
día, sería seu identificador e marcaría sen dúbida a data do seu nacemento.
No contrapunto á esquecida canción de Swing,
era a súa unha marea de profundidade vogal e gorentosos altibaixos sumidos en
brancos contrapuntos de sal. O resto dos cetáceos escoitaran primeiro, coa
atención dos que se saben en presenza dun momento histórico. Na segunda volta
cada un fora engadindo unha colección de sons e, máis importante, de silencios,
que finalmente completaran a nova sétima obra do banco de baleas do Nordés. E
deste xeito, calmo, transcendental e
belido no seu drama ausente de dramatismo, a sinfonía ficou completa e
Swing desapareceu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario