Strangers in the night un relato-xogo

Strangers in the Night, naninoniaaano...

Anna Ashbless

                Estás diante dun relato-xogo. O protagonista es ti, nesta ocasión, coma nun baile de máscaras, a túa é a de un friki irredento que pasa dos trinta e está canso, moi canso, de non ter á súa Mary Jane, nin á súa Catwoman, nin sequera á súa Xulieta con quen compartir as noites do venres. Armado co valor que infunde ter un corazón puro, ceas eses restos de macarróns con tomate do medio día, e disposte, firme e seguro de ti mesmo, a entrar nun dos pubs da cidade para coñecer á túa media laranxa. Os textos en cursiva ofertaranche diversas opcións ante unha situación na que poidas tomar distintos camiños, elixe a túa propia aventura e disfruta  da viaxe. Os números entre corchetes ao principio de cada micro-escenario identifican ás seccións.

[1]

                A muller que debruza o seu exuberante corpo de pretas carnes sobre a barra pide un gin tonic ao camareiro besbellándollo ao orella. Xa son horas de marchar para aqueles que saben da compañía dos miúdos nas casa, cae a noite, e ti tampouco estás no teu ámbito. Ti deberías estar no teu salón, agardando pola chamada dos pais, lendo as instrucións dun paquete de comida precociñada e descargando unha serie para ver esta noite. Ti, que sabes que es unha balea ancorada no deserto, achégaste á barra, porque esta noite é a última que vas pasar sen compañía.

Quero o mesmo que estás tomando ti, rubia!, pasa á sección 15.

Aínda non estou preparado, vou botar uns dansins e xa veremos, pasa á sección 7.

[2]

                Hai un montón de xente ao teu redor. Debe ser que finaches. Nas películas, cada vez que a cámara se centra neste encadre, o protagonista xa pasou ao outro barrio. Debe ser así porque a beleza loira está a che agarimar coa xema dos dedos a fronte e as fazulas, polo tanto debes estar no ceo. Con certa esperanza, ao tempo que os sons ecoantes da última canción, se iso se pode chamar canción, de Kate Perry empezan a perforar os teus ouvidos, sentes a feble ladaíña dun ser doutro mundo a chamar por ti. Ha ser o teu anxo guía, ou demo guía, ou a mesmísima morte de Pratchett a che rosmar comandas en letras maiúsculas. Aínda non a oes ben, porén non acertas a identificar se as súas ordes teñen ese resoar, esa profundidade, do ser ambiguo; esa dualidade que en lugar de convertela nunha presenza anódina e etérea, enxalza o seu ser cun halo de poder, de transcendencia e de humildade no traballo daqueles seres que só poden ser heraldos do Apocalipse. Con todo, se non é ela, que sexa Obi-Wan, por favor, que sexa Obi-Wan.

Cando por fin recobras o sentidiño, o pouco que che queda, ves a Xulián, o teu compañeiro de oficina, un guaperas que non deixa de fardar das súas conquistas. Non estás morto, pero non aguantas nada, miña nena. Ao te erguer preséntache á loira, a súa moza. Pasa á sección 10.

[3]

                Xírase, mírate coa furia de Medusa ao atopar a Raio Negro fedellando no caixón da súa roupa interior. Sen importarlle que ti poidas ter o poder dun Deus entre os homes, arremanga a esquerda e crúzache a cara nun movemento elegante mais efectivo. Stan Lee, o MESTRE, calificaría esa labazada de SUPREMA e, malia dor que sentes no papo, recoñeces que empezar o arco da mesma por baixo da cadeira e ir subindo en dirección vertical coa mesma cadencia que avanza á man aberta na súa horizontalidade, aporta un dinamismo épico á fazaña. Nin debuxándoa Jim Lee tería quedado mellor. Pero doe, e proe a mares.

Mentres miras como se vai (que lle vas facer, cando estás triste sáeche o acento de Vigo), notas como o camareiro che pasa a conta de ámbalas dúas copas, pasa á sección 12.

Non podes aturar coa vergoña de que unha moza así che pegara coma nas películas en branco e negro, chorando como un meniño de teta vas correndo cara a saída do pub, pasa á sección 10.

[4]

                Acepta. Bebedes xuntos. A súa voz é unha melodía, vives nunha nube na que as criaturas máis belidas, as elfas de Tolkien, a Cersei sen maldade ningunha que tes fronte a ti, non deixan de falar de temas transcendentes e que che lembran que xa non es un neno.

Mentres esmigalla polo miúdo temáticas recorrentes de pelis de autor norcoreano notas que xa na banda deseñada as mozas dos superheróes non lían tebeos, non lles gustaba a ciencia ficción e só se preocupaban de trapiños. Nin sequera os protagonistas da banda deseñada americana eran tan rariños, quitando a Peter Parker, claro, porque do resto… Menudo subproduto da cultura dos países modernizados! Ten razón a rapariga, para que precisa Europa da figura dun home en calzóns que representa o apoxeo do emigrante no país das oportunidades se, sendo galegos, xa sabemos todo o que temos que saber da emigración!

Vai algo de sede, unha de licor café xa que falamos de Galiza?, pasa á sección 5.

Non aturas máis a esta petarda, é guapa pero está a cambiar o teu sistema de valores, sae tomar o fresco, pasa á sección 12.

[5]

                Habelas hainas.

                Ten o pelo longo e do cor da cortiza retorta dos carballos vellos. Con ese vestidiño axustado negro, que lle acae ben e disimula o que ten que disimular para que pareza una beleza escultural das que saen nos filmes de super-héroes que tanto che gustan, é tan fermosa que a recoñeces do mundo das marabillas; xaora eses ollos verdes e traidores que lamben a través das gafas de pasta a túa ánima, saboreando o medo, non poden ser máis semellantes aos da Melissandre de Xogo de Tronos, a meiga do Deus da Luz, a Señora das Tebras. Como ela, moumea algo imperceptibel no ouvido da túa deusa de cabelo de ouro, e ambas rin. Ao cabo, a amiga que che acaba de fastidiar o golpe maestro, pide un terceiro licor e engádelle ao camareiro o dato pouco superfluo de que ti te encargarás de pagar a conta.  Gadoupas de harpía pintadas de marrón sangue-seco-no-fervor-da-batalla (o que máis empregas para pintar os pantalóns dos orkos das figuriñas de Warhammer), collen o vaso de chupito e a súa voz de arrepiante escuridade lanza o desafío:

-De penalti!

                E alí vas, ti que, como moito, tomas unha clara nas terraciñas de verán, abres as fauces e botas o encantamento non protexido pola queimada pola gorxa abaixo. Curiosamente o mundo, ese mundo de cheiros humanos agora que non se pode fumar nos bares, ese mundo sostido en sons que non viron unha partitura na vida e que resultan repetitivos e molestos, ese mundo no que os mozos da túa especie temen pola supervivencia, empeza a tremer.

Acudídeme, botoume droga no cola-cao!, pasa á sección 2.

Hai que aguantar coma un machote, pasa á sección 8.

[6]

                A túa loirísima Dama do Lago vira uns ollos mornos coma imaxinas serán as augas do Mediterráneo. Recorre esa mornez a túa pel ao sentila estudar con calculada ironía a imaxe que proxectas. Xa sabes como seguen estas cousas, agora dará media volta e irá coas súas amigas. Pasouche un montón de veces, especialmente no instituto, e de xeito moito máis constante na universidade, momento no que decidiras pasar as fins de semana en compaña dos heroes da Marvel, na grandiosa liña argumental da DC e nos universos menos crueis dos videoxogos. Malia todo, un lene sorriso asoma aos seus beizos, acompañado dunha risada breve e cantaruxeira.

­-Vaia! –exclama- Pareces o Sheldon ese da serie dos frikis!

Pode que ti creas que gañaches, pero ela, a estas alturas, con esas pintas e bebendo un Cosmo, está segurísima de que es gai. Volve ao principio, anda, miña xoia.

[7]

                O camareiro e ti sodes de distinta especie, agora, precisamente agora, é cando te decatas do que está a pasar. El, embutidos os seus músculos de ximnasio imitando un atlas de bioloxía dos que se estudaban na escola (malia que agora sabes que se chama algo como Coñecemento do Medio) nunha camiseta negra co logo do local, o pelo relamido agás unha cresta lateral moi de moda entre os seareiros de certos equipos de fútbol, pendente estrelado no lóbulo esquerdo, sorriso profident e ollos de LED azul intenso. Ti, acusando na liña de flotación o exceso da pizza e os queixiños de marca branca, cargando cunha camisa a cadros dunha tenda de moda para adolescentes, porta aberta a unha camisola azul na que un magnificado Astérix pretende ser un deus nórdico, por fóra duns texanos que lle acaerían mellor ao teu avó, un fornido labrego dúas veces máis grande e máis home ca ti, e converse do Capitán América. Nada en común.

Aínda que foras un robot asasino que viñera do futuro e o fitaras cos teus ollos de meniña vermella, cargando datos da súa vida segundo o ves, e lle ordenaras que che dera a súa roupa, os lentes de sol que de seguro leva polo día e as chaves do seu coche, non poderías competir. No obstante, un cabaleiro Jedi é fiel á súa palabra e ti sabes que a Forza está contigo.

Achegándote con discreción á bela dama en intercambio de teléfonos con esta sorte de “Capitán Kirk coñece a Tom Cruise en Coctail” aclaras a gorxa e pides o mesmo que ela pediu…

Vodka cola, pasa á sección 11.

Licor café, pasa á sección 5.

Unha caña, pasa á sección 15.

Cosmopolitan, pasa á sección 6.

[8]

                Pois non está tan mal. Con todo, na aldea, o avó Antonio, no que xa pensaras máis dunha vez esta noite, sempre che daba a probar o augardente cando a estaban a facer cos tíos e o resto da aldea. Aquilo si que eran festas!

-Vaia, pensei que non ías poder con el. Eu son Hela -di a harpía. O nome ten bastante sentido-. Ves e xa che presentamos ao resto do grupo? Esta é Uxía.

                Uxía sorrí a mirar para ti. Pode ser que os seus pais a bautizaran con ese nome pero, para ti, é Eowyn.

Demasiadas emocións, vas tomar o aire e xa as buscas ao volver, pasa á sección 12.

Veña, por que non?, pasa á sección 13.

[9]

                Tentas manter unha conversa medianamente razoable con elas, pero non é posible. Seis acaban de deixar ao mozo, outras dúas están en relacións claramente disfuncionaís e as restantes, sacando á harpía, buscan a un clon do seu pai. Realmente é así o mundo exterior?

Hela vai polo quinto licor-café e, será por cousa do alcol, xa non te mira de xeito tan despectivo. Non é fea. E ti non es un Adonis tampouco.

Achégaste a ela. De xeito tímido mordes o beizo inferior e mírala aos ollos.

-Oes, Hela, apetéceche saír a tomar algo noutro sitio menos concurrido?

Pasa á sección 16.

[10]

                Foi ela? Fuches ti? Veña home, arriba eses ánimos. Agora non estamos aquí para botarlle a culpa a ninguén. Dicía un meu profesor de historia do colexio que a culpa quedou solteira porque ninguén a quixo, e ti non vas quedar para vestir santos. Respira profundamente, aclara a gorxa, e proba sorte no seguinte bar!

Volta ao principio, ás veces non atopamos o amor verdadeiro á primeira.

[11]

                Vodka con cola, esta é guerreira, esta non é desas sofisticadas das que viches no facebook que van a gin tonics toda a noite, a esta gústalle a marcha.

-Moza, gastas pista?

Mira de xeito un tanto raro, igual non é de aquí, pasa á sección 3.

[12]

                No exterior a cidade queima electróns en ardentes fachos de sodio presos do vidro e da forxa. Un par de mozos da túa idade andan a fumar baixo unha desas estufiñas que semellan pratiños voadores, un grupo de rapazas de uniforme (non hai outro xeito de lle chamar a esa combinación de mini-saias, ou leggins emparentadas con camisolas estampadas con debuxos de fotografías de mozas delgadas ate o absurdo en paraxes de ensopo como as pontes de Amsterdam ou estacións de tren abandoadas) precede a unha sombra de negros, grises, malvas e pálidas mans atrapadas na rexilla duns mitóns moi pasados de época. Camiñan case xuntas, falan case entre elas, despiden unha imaxe de camaradería estudada que desafía ao espectador a crer no estereotipo de que son cinco e unha e non un grupo de seis.

Non paga a pena falarlle, xa levas unha noite de bastantes emocións, pasa á sección  10.

Párala, queres tomar unha cervexa no bar da esquina ou prefires absenta nesta nespereira de escoura e xentalla mentres che recito a Baudelaire?, pasa á sección  16.

[13]

                Agora que te achegas ás doce, DOCE! amigas de Uxía e Hela, lembras algo que che pasaba moi de neno, cando ías de visita, coa túa nai, á casa da tía Merceditas. Sintes arrepíos. Sínteste estudado por estas escravas da moda que te miran como se foras un rariño. Con todo, son ben xeitosas! Entre elas destaca unha moza menuda, curiosa, de ollos tenros que, co pelo da cor do trigo maduro, é a única que te recibe cun sorriso de verdade. Di que se chama Clara e invítate á bailar. A canción non é a mellor pero, que lle imos facer? Ninguén espera que poñan Nirvana nos locais de ambiente.

Aventúrate, antes escoitaches como unha das rapazas do grupo dicía que lle ía pedir un Cosmo, invítaa a un, pasa á sección 6.

Con todo o ben que ías e vaiche entrar gana de mexar! Pasa á sección 14.

Parece encantadora, parece querer e ter querencia por ti, e achégase moito ao bailar, veña home, bótalle un par e bícaa, pasa á sección 3.

Uff, hai que ir freando, as primeiras impresións poden ser enganosas, pasa á sección 9.

[14]

                Os baños son un asco, hai algo pastoso no chan e prefires non pensar en que demo pode ser. Porén un borracho cabrón acaba de che vomitar por riba. Fantástico! Será mellor que saias a tomar o fresco e que se che airee a roupa un pouco, porque con ese fedor seguro que espantas a Clara!

Pasa á sección 12.

[15]

                Tes a frase perfecta, de seguro que Lanzarote non o faría mellor en fronte da súa areladísima Xenebra. Pénsao ben, achégate un pouquiño máis, o xusto para que a petición ao machaca de detrás da barra lle chegue a ela segundo a enuncias coa túa perfecta dicción de neno que non sacaba as mellores notas na escola, pero era ben culto.

-Unha loira coma a da loira, para min!    

Cunha frase coma esta, de seguro que ligas, pasa á sección 4 .

Na túa cabeza soaba moito mellor que cando o pronuncias, pasa á sección 3.

[16]

                Levades catro horas falando e seguiredes. Xa pasáchedes polo bar da esquina, o after da baixada ao Carrefour e agora indícache que non estaría mal seguir coa conversa na súa casa, cun riquísimo café de pota e unha partida ao Carcassone. É perfecta.