02 diciembre 2007

Emigración I


Fai algúns anos, non moitos, aínda andaba eu polo colexio. Os meus amigos dicianlle “o insti” pero os meus pais quixérnanme levar a un deses centros de pago e nós aínda lle chamábamo-lo colexio. O caso é que a vida érache unha merda, pero agora, ó pensar nas novas responsabilidades, das en pensar que tampouco era que estivese tan mal. Pero estoume a desviar do tema principal, o tema é que no colexio estudabamos historia e literatura galega, que son as curmás guapas das ciencias e, como tódalas mozas belidas, crueis e mentireiras.

Moitas veces tivemos que memorizar longos parágrafos co tema da emigración, dos séculos escuros, das loitas perdidas e a dor na pérdida da identidade. Os tempos pasados non ían ser un xeito de mirar cara o futuro; os anos dantes eran o espello embarruntado de porcalladas do futuro cós guerrilleiros da política e o coñecemento nos ían ofrecer. Todo mentiras.

A día de hoxe son un deses emigrantes. Xa non nos chaman indianos, agora somos o inglés, o catalán, o da comunidade europea… Hoxe viaxamos ó extranxeiro na procura de traballo crendo coñece-lo idioma para meté-los cartos no peto e esquencer a nosa língua nai. Os tempos que son chegados traen lamentos e decisións nas que a cabeza ten que ser máis forte co corazon para espertar en terra allea cun sorriso na face, ou a desesperanza moi forte para querer volver a sair.

Agora non son estacións de autobuses. Son aeroportos. No día que viaxamos non hai outra cousa que facer. Na ida os buches de maletas samsonite de deseño engrosan con queixo de tetilla, marmelo, chouriciños e xamón. Os que quedan fitan para ti namentras molla-las galletas no café con leite; non os queres mirar. Non hai heroe no universo que posúa o valor de ve-los ollos cos que tentan tira-la última instantánea da túa imaxe no marco familiar da cociña onde viviche.
-Lévalo todo?
-Levo.
E volta ó silencio. Éche unha cousa nunca vista, as paredes, os televexos, o microondas… todos calan de xeito que non es quen de escoitar ningún barullo e os momentos por perder escápanse dos miolos, escorrentados polo medo a morrer no extranxeiro, para retorcer e anuar as tripas, empurrándoas dentro do bandullo.
-A ver se podes vir, para a voda do Xaime. Tenche moito cariño, xa sabes. Desde que erades nenos. Acórdame que sempre andabades a competir na escola. Canto che amolaba que sacase mellores notas ca ti, miña nai!
O sorriso melancólico é máis do que podo aturar, teña ou non rematado o almorzo, ese é o intre no que vou lavar os dentes.
A viaxe ó aeroporto tenche moito que ver cunha procesión. O emigrante baixo palio. Nunca conduces, sempre es carretado, rodeada de xente que cavila de máis na hora, non vaia ser que pérda-lo avión. E se o perdes? Tampouco é que vaía se-la fin do mundo, por un día máis. Se as cousas foran millor, se o goberno fixera pola nazón en lugar de mirar por eles, se a xente mirara máis polo futuro e deixaran de vivir do conto… se… tantos ses…

As cousas alá non son así, a xente non é tan ruín. Esa é unha das cousas boas, si. Tamén o traballo.
-E cando acabas alá?
A primeira vez que mo preguntaron aínda non me fora para alá. Non sei quen foi. Xa non me importa, pero aínda doe. Ando polo mundo á procura dun futuro, dun traballo no que me paguen polo que faga. Todos vos pasáchedes anos infectándome a cabeza con soños de gloria, con quimeras nas que o heroe traballaba duro para acada-lo tesouro. Pura merda.
-Non sei, é difícil calculalo.
-Bueno, era mellor que non te foras. Para que queres ir tan lonxe? E logo non haberá traballo do teu por aquí?

Son unha persoa pacífica. Pero ás veces, só ás veces, dáncheme ganas de darlle unhas hostias á xente que fala así.

3 comentarios:

An dijo...

É o de sempre,supoño que os que liscaron antes escoitaran couss semellantes...a magoa é que no futuro, xa que o agora non parece ter moito remedio, se escoiten. saúdos

Anónimo dijo...

Who knows where to download XRumer 5.0 Palladium?
Help, please. All recommend this program to effectively advertise on the Internet, this is the best program!

r.a.rodrigues dijo...

Ollos diferentes para ver a mesma historia