No hospital non se escoita nada agás o son dos aparellos electrónicos a ir e vir, a pitar e a che lembrar que a vida segue e a vida vaise.
Nunha cama, tapadiña, conta como se lle vai a vida e, dun xeito irónico, esa vida que se lle escorrega polos dedos tortos e arrugados de tanto vivir e cavar, esgótaselle ao tempo que se achega a data na que a súa filla veu a este mundo, como se o noso paso pola existencia da realidade fose outro empréstamo a un banco máis grande.
Non fala, como fai anos que non fala. Non choro, ou iso digo, coma hai anos que non choro, lémbraste? Lémbraste daquela vez que non querías que chorara e me falabas dunha neta túa pequena que ía vir onda ti? Lémbraste coma, na distancia, sen sabelo, nos fumos perdendo? Xa non, xa non podes lembrar nada e coido que iso está ben, gústame pernsar que nos últimos anos andaches coas túas amigas, de romería, por aí, allea ao que pasaba na habitación ao teu redor. Coa Carme do Estebo, coa Fina, tocando a pandeireta, que xa sei que non sabías, e cantando.
Lémbraste da primeira canción que me ensinaches? Bueno, igual non a min, ensinácheslla a aquela neta pequena que te ía vir ver. Non a canta moito, sabes? Non lle gusta xa cantala, pero hoxe, hoxe vaina cantar para que as mozas esteades todas xuntas, alí no palleiro, a separar o millo da folla, a rir e cantar á luz do candil, no reino que cadaquén escolle coma o seu paraíso.
