Un dos mellores lugares para empezarmos este tempo de, seica, vacacións, sería a biblioteca, pensei. Pero fai tanto tempo que non teño idea de como levar a cabo esta leria de vivir sen preocupacións que esquezo o máis elemental e, ao achegarme a trebellos que antes coñecía, como o do servicio de autopréstamo, síntome coma se estivese a ver un alieníxena ou coma se fose un primate especialmente parvo tentando de desentrañar os segredos máis profundos dunha tableta gráfica. No obstante, seguindo o legado do amigo Germám, un ten que ir pola vida tranquilo para poder observar os pequenos detalles e agasallos que pasan dorosamente desapercibidos cando nos obcecamos en en só mirar para adiante e para adentro...
Era unha tarde natalicia. Unha tarde natalicia e de traballo na que, de súpeto, eu viña de gañar unha hora coa que non contara. A primeira idea, como non, fora sair ao bar de sempre e tomarlle un cortado, mais non estaba eu co espíritu de aguantar a coñecida tertulia que arestora estarían a debatir os parroquianos así que, seguindo a estela de esperanza e contricción destes días, decidín ir ao templo. Decidino pese á choiva, ese sin fin de bágoas que parece que nos queiran deixar meridianamente clara a diferencia entre chover e que mexen por nós, e por iso levan días sen darnos a máis mínima tregua, conscientes do pechados e autocompasivos que nesta nazón podemos chegar a ser, asegurándose de que nunca máis cremos confundir eses dous termos. Camiñando cara a biblioteca pública podía sentir a friaxe da auga baixando polo cabelo recén lavado e secado e polo pescozo arrecente a Nenuco e, nunha tregua mal negociada, decidira xa resignarme a perder a batalla que o meu corpo libraba dende había días cun catarro vacacional, vello amigo da que escribe, e preparar o terreo da reconquista a base de sopiñas de ave con fideos e pantagruélicas cantidades de zume de laranxa. Pero entón, sexa por sorte ou por profecía divia (ou porque alguén puxera remedio ao meu despiste), cesou o pranto de estrelas.
-Como ves sen paraugas?- Arrecendeu unha voz á miña dereita, unha desas voces de muller que sempre foi fermosa e sempre saberá selo, unha voz que agarimaba a orella e estimulaba a comisura dos beizos cara un espasmo ascendente de paréntese invertida á espreita de mudas aclaracións.
-Xa ves, deixeino no coche e estou a me convencer de que son impermeable.
A voz sorriu, nun xesto tenso que refreaba unha gargallada harmónica.
-Que tal o levas?
Pensei na humidade que pronto se podería cheirar entretecida nos puntos do meu vestido e devolvinlle a mirada doce que antes me emprestara.
-Non moi ben, hai algo que debe estar fallando.
A voz entendeu, e sacou folgos dun par de frases cruzadas para arrancar unha conversa que, con ela, asemellábase a pór unha mesa para o día da festa. Primeiro o mantel, bordado, limpo e pranchado, con lixeiro cheiro a lavanda ao levar tanto tempo gardado no fondo do armario da habitación dos pais, ofertándose a me acompañar ao meu destino. Tiramos das esquinas, pasamos a man pola tea e no silencio no que admiramos o lenzo, ela saca o tesouro da voda, a vaixela boa, e ofértame o segredo que cambia o mundo por un lugar máis seco e menos salvaxe. Obviamente digo que non, mais de pouco lle vale a un convidado discutir cunha voz de gorentoso arrecendo, dona en todolos lugares aos que chega e resoa e cando chego ao umbral da igrexa das verbas, levo un aparellos de curioso misticismo deshumidificador de ganchete sabendo que a voz, de perfectas curvas e esencia incorpórea, danza entre os trazos de auga, inmune ao seu roce, tras deixar que o murmullo de certos rumorosos ecoara un seu "boas festas".
Unha hora, unha horiña no labirinto das letras, ollando cara a sección de novidades sen poder reprimir a analoxía cun orfanato no que os pequenos e guapísimos neonatos fitan aos seus posibles pais adoptivos a través dun cristal mentres os nenos maiores agardan nas estanterías a que, por unha vez, sexan eles os que abandoen o edificio. Pero eu non viñen ao templo a por calquera deles, non. Podo non levar a voz conmigo pero levo o pensamento e busco, investigo, deléitome en espiar á muller ao outro lado da balda que acuna un par de Camus mentres agarima os lomos de novelas románticas (NR, xunto a NT, novela de terror; que terá o amor que nos dá tanto medo?). Paseo entre os deuvedés, resístome a levar só dous orfos e cae un terceiro, tres é un bo número, non é? Un que tiña que ler, un que suplirá a ausencia doutra voz uns días e outro que me dá a marxe temporal dunha boa morea de páxinas temendo que o guinde no chan dun parque infantil cando o remate (curiosos medos teñen algúns libros!), e velaí está o alien, mirándome fixamente. Aperto aos pequechos contra meu peito, respiro profundamente e inclínome sobre o laser titilante en fondo negro mate...
-Lévame ante o teu lider.
No hay comentarios:
Publicar un comentario