Vilachoiva (parte I)

1. Chovía, coma sempre en Santiago. Gotiña a gotiña o ceo ía
desfacéndose para caer sobre as pedras da rúa. Goldric, aos
seus 4 anos, cavilaba se as gotas serían anacos de anxos ou
de estrelas caendo e caendo sen fin.

2.- A súa irmá, Helena, cunha H, era moito máis vella e alta ca
el. Ela era maior. Adoitaba pasar o día escoitando música,
algo que non tiña sentido para el, pero de vez en cando,
Goldric podía ver notas que lle gustaban saíndolle das
orellas. Especialmente Do sostido e Re menor.


3.- De todos os xeitos, o que a el lle importaba era se a choiva
viña doutro mundo, así que foi á saliña de estar, onde o seu
pai andaba a arranxar un ordenador.
-Pai –díxolle- De onde vén a choiva?
-Goldric, pásame o desparafusador, anda.
E Goldric pasoulle un desparafusador amarelo. O seu pai
usouno para algo moi estúpido: parafusar un parafuso do
ordenador! Nen sequera pensou en usalo coma se fose un
revólver do Oeste!

4.- Goldric agardou. Agardou polo menos un cento de anos.
Mentres o facía puido ver o mundo converterse nun anaco
de xeo, e como todas as especies vellas desaparecían, dando
lugar a gatogartos, bolbocegos, porcoellos, baleosos e
cangüinos.
Pero o seu pai seguía a arranxar o computador.

5.--Pai!- dixo Goldric de novo mentres o seu pai cantaruxaba
e asubiaba e murmuraba e rosmaba palabras prohibidas no
canto de loitar a brazo partido cunha peza electrónica.
-Que? Goldric, asustáchesme! Que queres?
-Quero saber de onde vén a choiva.