Baleato Godello Sansón

Unha seca e fría mañá de Agosto, a Baleato Godello Sansón, lobo de terra e abstemio convencido, a vida pasoulle por diante. Levaba un vestido de pequenas flores, tacón baixo en sandalia e o arrecendo das lembranzas avinagradas dun onte que nunca fora presente a lle engalanar os loiros cabelos de gordiano peiteado.

-Bos días- Saudáralle con certo tonillo irónico, os ollos cubertos por lentes escuros, de deseño italiano.
-Bos días- Respondera Baleato Godello Sansón, home serio, formal e comedido, apaixoado da función pública e parco en intelixencia emocional, digamos, incluso, que algo parviño no trato.
-En que lle podo axudar?
   Esa pregunta que facía que se sentira un galán de telenovela, un superheroe das páxinas da banda deseñada americana, otorgáballe unha autoridade que, tras o mostrador de elegante e práctico estilo grisnegropapagadobeige con esquinas suaves de material resistente á tinta azul, nunca fora quen de adquirir por si mesmo. A muller dos lentes escuros e vestidiño de frores inchara un peito pletórico en potencia e tristeiro en acto, reprimindo polillas que xa non eran bolboretas a trastabillar no seu bandullo.
-Mira, Baleato, temos que falar. Estás acabando comigo.
   E sen máis demora, Baleato Godello Sansón, sufriu un infarto.

   Cando abriu os ollos sentiu unha brisa húmida ás súas costas e a soidade morna do mar, sentiu a area nos seus pes e os gorentosos bicos dos namorados, roubados no medio da noite, nun padal con regusto a algas e nordés. Ao pouco tempo, unha belida muller, fermosa, de curvas xenerosas e húmedos beizos salmón, camiñou cara el, para aloumiñar a súa enorme faciana cos seus dediños de araña tecedora de destinos e, por fin, Baleato Godello Sansón, botou un sorriso.