Dúas vidas

by Anna Raven

Chega un día nesa escuridade do inverno que o envolve todo en frío, medo e apatía, no que as rúas mudan o gris e o vello polas novas cores, sobre todo a do ouro e a da sangue. Vellas cancións que quedaron afincadas na nosa mente nas aulas de infantil acoden á nosa procura a través de altofalantes espallados polas ateigadas rúas e, cada ano un pouquiño antes, descubrimos nas luces penduradas das costas dos edificios, as forzas que precisan as nosas vontades e os nosos corazóns para recuperar a esperanza perdida, para crer no amor e nas amizades que xa non lembrabamos. En definitiva, un respiro, unha fiestra de paz e harmonía nun mundo anegado de rencillas e dor. E se non é paz, ven sexa hipocresía, e se non é harmonía, ben vale o consumismo entendendido coma a aceptada moeda de cambio entre parentes e coñecidos, que quen di amor, pode pensar tamén en lle pór un precio xusto e axeitado. Así, nestas datas tan sinaladas, a piques de rematar o ano, de chegar a esa meta desde a que a Terra empeza o seu cíclico percorrido ao redor do sol, as familias sacrifican os seus últimos aforros nunha pantagruélica cea, símbolo de abundancia no espiritual e no material, poblada por seres fantásticos mariños: bois, langostas, langostinos, centolas, percebes e pescada ao forno, desa que ten toros tan grandes que ben puideran ser de serea. Por que non? Nen as sereas nen as centolas abundan na mesa o resto do ano, polo tanto, deben pertencer á mesma especie, á que non podes pagar, á das apariencias.

Así, deste xeito tan pouco orixinal, era o Nadal na miña casa, como o é na vosa. Unha noite de festa que empezaba pola mañá nunha frenética carreira por atopar os agasallos de última hora no centro comercial, navegando mareas de xente e tentando esquivar os sempiternos obstáculos encarnados neses encontros fortuitos con coñecidos do pasado a nos facer perder o tempo, tan valioso cando o único que nós queremos é acabar canto antes e, simplemente, estar cos nosos.

–Como che vai?

–Ben, e a ti?

–Ben, coma sempre. Segues fóra?

–Sigo.

–Vaia, que ben, non?

–Bueno, xa nos chamamos nestes días e nos pómos ao día, que xa fai tempo.

–Claro!

–Veña, chao!

–Deica!

E outras tantas variantes amenizadas por música de ascensor namentres tratamos de atopar o obxeto máis representativo do noso cariño incondicional a, digamos, a xente coma o meu cuñado -este ano canto o quixen? Quíxeno un boli ou quíxeno un ipad?-. Máis enxebres eran os agasallos que nos intercambiabamos no pasado, cando os cartos aínda eran menos. Fuxindo de toda esa felicidade enlatada na tasca do Andrés, co Xurxo e os da panda, eu quedaba a apurar para lle terminar de tecer o xerxei que “Papá Noel” lle ía traer ao pícaro da miña irmá, xunto cun coche teledirixido mercado por e-bay, o xoguete definitivo, feito por nenos para os nenos.

Calquera desas situacións era preferible á que teño agora, á que agora me enfronto neste vintecatro de decembro no que, tras moito discutir, acadamos que lle deran sepultura. Escoitando o temido “pum, pum, pum” da maza contra a pedra ao pecharlle a porta a este mundo a outro máis do noso clan, ecoando co son da Berenguela eses últimos vestixios do seu paso polo noso mundo e conxelando, ese son, o celme do meu gastado corazón nun camposanto baleiro, sen panxoliñas, nen agobios, nen luces de cores.

-Eu ben sabes que che ía ao enterro, pero non teño quen me quede cos nenos…- escoitara nestes días.

-Sabes ben que cho sinto, pero nestas datas!.- Seguida desta outra. Ou, a mellor, a resposta que chega a través dos aparellos electrónicos, rasgando o silencio da casa baleira na que xa non arrecende ao loureiro, nen ao adobo do cabrito, nen a améndoas nen turrón: “Na casa dos pais, sintóo, falamos cando volva”.

Meu pai, o verdadeiro Rei Mago de toda a existencia, metade iraní metade galego, pero galego de raza, pásame o brazo polas costas e fita cara o ceo, buscando nel esas estrelas ás que amou máis que á súa familia, ás que ama con máis forza que ao fruto da súa semente e, con firmeza e cariño, turra de min, alonxándome da lápida espida de textos.

–Imos para a casa, Lúa, veña, imos.

E eu vou, por se deixarme levar é máis doado, por se indo con el desaparece da miña cabeza ese “pum, pum, pum” de corazón delator que, sendo o día que é, sinto desastrosamente vencellado á melodía do 25 de decembro…

Cambridge, Trinity College, 23 de Decembro de 2005

–Bonitos pendentes.

–Grazas.

Contestara sen pensalo, de xeito tan automático como se ese fose o contrasinal que dá pé a unha posible conversa entre dous extraños que parecen de distintas étnias, ela de pel lixeiramente escura, el tan branco que desmerecía a cor da leite cortada, salferido de pecas a se concentraren nunha mandíbula prominente, fendida por unha marquiña estrelada no medio e medio do queixo, unha sorte de sistema binario nun ceo de estrañas constelacións de motiñas de colacao.

–Apetéceche unha copa de viño?–Insistira, dando a entender que o seu interese nela non era casual, que buscaba algo máis que un simple alago nunha festa de Nadal que empezaba a ser un tanto aburrida.

–Non, non grazas. Non podo beber moito, teño que coller un avión dentro de catro horas e aínda teño que chegar ao aeroporto. Se tomo unha copa máis a viaxe no autobús vai ser horrenda.

Non debeu dicir o do autobús, nótao na súa mirada, nesa mirada que lle recorda que a xente que asiste á cea do Trinity non vai en autobús, ten coches, e se non queren deixar o coche aparcado no aeroporto collen un taxi, por moito que desde Cambridge a Stansted lle cobren unhas trescentas libras pola viaxe, claro que eles xa non sairían de Stansted, senón de Heathrow, pero agora non se vai a pór a discutir sobre aeroportos co fillo dun dos homes máis ricos do Reino Unido.

–Ah, claro, voltas á casa polo Nadal, non? Onde era? No continente, non si?

Polo menos non ía insistir co tema do autobús, non ía por mal camiño, era a primeira vez que un dos outros alumnos do master que estaba a facer se dignaba a cruzar con ela máis de dúas palabras, que normalmente adoitaban ser ola e adeus, ou síntoo no caso de chocaren accidentalmente no corredor do college.

–Si, en Galicia. Non queda moi lonxe pero, xa sabes, hai datas que tes que pasar coa familia, non queda outra!

A referencia á unidade familiar prendera unha lene candea nos ollos do británico gigoló, como brasas verdes, engalanada cun sorriso de tremenda autosuficiencia.

–Eu tamén volto á casa, en realidade á casa de verán, no campo. Os meus pais cren que é un emplazamento moito mellor para os festexos, pero vai un frío que pela! Aínda así, o asado de carne que facemos para a cea do vintecinco non ten parangón, de feito, o ano pasado, Lord Predator, dixo que fora o mellor que comera na súa vida.

–Lord Predator?– dixera ela, aínda que a mirada de sorpresa e o sorriso condescendente de Oliver, ao momento, lle fixeran entender que acababa de meter a zoca até o pescozo.

-Lord Denator, Lúa. En que andabas a pensar?

–En nada, en nada, síntoo, Oliver, levo uns días bastante despistada e, hoxe, co do voo, aínda máis.

–Claro, a viaxe, claro. Cóntame, como é “Llugueras”?

–Lugeirás.

–LLugeuras– repetira o pequeno Lord, recén licenciado en empresariais e doutorando exemplar do College, encagardo de lles impartir as clases de economía de xestión para hospitais e grandes empresas da saúde, un xenio en potencia e acto, capaz de converter todo en números, sexa o que sexa, con tal de asegurar a supervivencia da empresa e da súa proxección de mercado.

–Exactamente.–Non quería correxilo de novo, os poucos colegas que tiña en Cambridge pasaran os últimos meses correxindo a súa pronunciación da língua de Shakespeare e a súa gramática sen temor ou consideración algunha de como se podía estar a sentir ela, pero agora sabía que non era momento de insistir. Á fin e ao cabo, moitos deles, ante a posibilidade de non seren absolutamente perfectos sufrirían un profundo shock con nefastas consecuencias.

–Non hai moito que contar, é a casa de sempre dos meus pais, preto de Santiago de Compostela. Non é moi distinta ás vosas.

Nese momento, coas novas amizades, como dicía a súa nai, de boa casa, achegándose ao seu carón, empezaba a sentir ese baleiro case espacial que xa meses antes, cando a transferiran para facer o master dende a súa universidade, ao sur de Gales, se lle fora asentando nas entrañas e, coma as nécoras fora da auga, devoraba con arrepiante velocidade as gorentosas vísceras que se lle interpuñan no camiño, medrando e medrando, coma un embarazo incontrolable. A criatura do ventre da vergoña, anegada por esa nada sideral de orgullo ferido, tirou do seu cordón umbilical, anclado, por algún xeito de curiosa sorte, á súa língua, e atragantando as palabras coas que pretendía escomenzar o seu discurso. Ao vela tusir dun xeito tan desesperado, Oliver e Sarah ofrecéranlle unha cadeira e unha copiña de Porto e ao pouco tempo todos riran, e todos deran en cambiar de tema. Educados como foran por estritos tutores e mestres das mellores escolas de pago da nazón inglesa, sabían que tusir era coma decir “morra o conto” e, eles, sobre todo, eran xente moi correcta.

A estas horas da madrugada, cando xa se retirara á súa habitación, otorgáballe un balance positivo á noite e, por mera experimentación, sabía que ese balance debíase, en grande medida, aos seus pendentes. Dúas obras mestras deseñadas ao redor de seis pequenos diamantes, tres por orella, que mercara co remanente que lle quedara despois de decirlle a Iván que non ía traballar de novo para el, que se sentía xulgada, suxa, traidora aos seus ideais. Iván non o tomara ben, pero salváralle a vida ao seu único fillo nunha mesa de operacións onde os mellores ciruxáns xa o daban todo por perdido e Iván Kirilov podería ser moitas cousas pero, de certo, era un home de palabra.

Aquela noite na que se atrevera a desafiar ao doutor Harrison, xefe de microciruxía, e introducir os seus menudos dedos enguantados na tenra carne, cada vez máis fría, do pequeno Boris para atopar unha posibilidade entre un millón de recuperalo, de turrar do lene fío que o unía co mundo dos vivos. Iván esperáraa á saída, na recepción do hospital. Na sala de personal falaban de que tiña reputación de ser unha persoa á que non conviña achegarse, de estar metido en negocios turbios e de dubidosa legalidade, así que ela imaxinábao coma un home de xenerosas proporcións e ollos fríos, ben entrado nos cincuenta, vestido cun traxe de corte italiano que, pese á súa factura, non lle acaería ben, con modais zafios pero sendo bo coñecedor de cando falar e de cando mantaer a boca pechada. No obstante, o home que se achegara a ela nesa tarde de outono non tiña nada que ver coa descrición que lle atribuira. Iván era un home de complexión forte pero delgado coma un bimbio, fibroso, case coma un esquelete cuberto dunha simulación de musculatura elaborada en cables de aceiro, tiña os ollos claros, azuis, mais era o seu ollar calmo e non frío, rondaría os trintaepoucos e vestía vaqueiros, camisa e unha americana bastante sport, aínda que elegante. Se non fora polo seu marcado acento ruso podería pasar por un abnegado titulado en empresariais ou un catedrático de literatura inglesa da universidade de Oxford.

-Doutora Vilar?

Dixera o seu apelido como se fora un título nobiliario, buscando a súa man coas dúas súas antes de que ela le puidera contestar afirmativamente á súa intuición e aprendera con quen estaba a falar. Logo leváraa ate a cafetería, agradecéralle como ninguén o fixera nunca a súa dedicación e implicación no caso de Boris e faláralle da súa historia, unha historia moi parecida á de Lúa, unha historia na que un neno nado nunha familia de escasos recursos se fixera a sí mesmo, se labrara un futuro digno de envexa nunha das mellores cidades de Europa a base de traballo duro e de saber ver onde estaban as boas oportunidades. Coma ela, que fora quen de albiscar ese resquicio de esperanza no corpiño indefenso de Boris. Xusto coma ela.

–Agora traballo para unha empresa farmacéutica, aínda que fixen un par de anos de mediciña, sabes? Pero non se me daba ben, non teño don de xentes! Lembro que despois de estar neste pais durante dous anos –dixera el– por fin empecei a levantar cabeza e acadei un traballo que resultou estar moi, moi ben pagado.

Ao contalo fixera unha pausa pequena, agarimando o seu queixo co envés dos dedos da man esquerda, perdendo a mirada a través da fiestra e deixando que a tímida luz do solpor o bañara en grises e azuis coma unha amante coidadosa, temerosa incuso de crebar co seu contacto ao obxeto da súa admiración. Lúa, entón, sentírase protagonista dunha película desas de bo guión e baixo presuposto, sentírase ben, moi ben ao seu carón.

–Sabes o primeiro que fixen co meu soldo?

Custáralle espertar do ensono mais, ao fin, voltara á realidade para contestarlle que non cun simple aceno da cabeza.

–Vaiche parecer unha parvada.–Fixera unha breve pausa, cravando os seus ollos cómplices nos dela e acabando dun grolo o resto de vodka que lle quedaba no vaso, retrasando descubrir o segredo coa plena consciencia de saberse aquel que ten a audiencia baixo o seu control, aquel que move os fíos–. Merqueille un agasallo á miña nai. Fun a Harrods e merqueille o mellor colar de esmeraldas que puiden pagar. Tiñas que ver a súa cara! E como presumía del ante as súas amizades e veciños! Por fin, despois de todo o que ela tivera sacrificado por min, eu podía devolverlle algo do que invertira, por fin puidera darlle unha alegría inesperada, un respiro. Coido que ese momento e o nacemento de Boris foron os dous sucesos máis representativos da miña vida.

Lúa decatárse de que estaba a sorrir e de que, agora que llo escoitaba, ela nunca puidera facerlle agasallos bos á súa familia, sempre aforrando e tirando como podían para que a nena puidera estudar. De todos modos tampouco tiña xeito de cobrar ningunha extra se non lle tocaba a lotería.

Iván seguira falando, da súa infancia, da importancia de saber escoller un camiño cando o sendeiro se bifurca en varios ramais, da xustiza… e logo déralle a súa tarxeta e bicáraa na fronte, suliñando por última vez que, pasara o que pasara, estaba en débeda con ela.

Sen deixar de recoller parouse un momento a agarimar a caixiña de veludo que contiña o regalo da nai, ese agasallo tan especial que por fin, coma Iván, sería quen de lle dar á mellor muller á que coñecera nunca. E por que non? Todos os demais tiñan agasallos espectaculares para as súas familias. Claire mercáralle un ipad ao seu sobriño, Jonathan un vestido deses de deseño exclusivo á súa irmá e Oliver, o mesmo Oliver que lle acababa de gabar os pendentes, un reloxo carísimo ao seu pai, e todos o fixeran coma se os cartos non se gañaran, coma se os cartos medraran nas árbores e as cousas bonitas viñeran, realmente, do Polo Norte, traídas nun trineo tirado por renos e guiados por un co nariz vermello. Que saberían eles? Desde logo as súas familias non ían levar sopresa ningunha, xa esperaban o que ían recibir, pero a dela… a dela ía quedar cos ollos coma pratos. Doutora Lúa Vilar, salvadora da humanidade, aquela que trae o Nadal coa súa presenza… así a ían coñecer na casa de agora en diante.

Sorriu para si, pese a todo quedáballe un pequeno remordemento a amolarlle a mente e a conciencia, un minúsculo resquicio que lle dicía de cando en vez que o que fixera non estaba de todo ben. Pero o feito, feito está e o ben feito, ben parece.

Se repasaba o acontecido, realmente, non había nada que ela puidera facer.

Cando Iván a chamara xa era demasiado tarde. Citáraa nun vello hostal de aspecto bastante inmundo da zona de Earls Court coa escusa das oportunidades perdidas e, cando chegou, un par de homes grandes coma armarios, guiárana ate un cuarto no soto, cuberto o chan de plásticos gastados e xeo tirado por todo o lugar, no que un home duns vinte anos, delgadiño, posiblemente malnutrido, se laiaba, deitado de lado, dunha horrenda ferida no costado. Outros dous homes grandes coma armarios e embutidos en carísimos chándales de cores chamativos, termaban del, evitando que xirara sobre si mesmo co consecuente risco de se desangrar alí mesmo.

–Alédame verte, Lúa. Dime, ¿podes axudar a este pobre descarriado?

Non facía falla ser moi intelixente para se facer unha composición de lugar do que estaba pasando alí, probablemente precisaran un ril, e un ril é moito pero unha persoa pode sobrevivir a unha extracción de ril. Nun quirófano claro, non nun cuarto insalubre do centro de Londres.

–Non, non sei… –titubeara. Cando Iván a chamara aseguráralle que era quen de se responsabilizar dos seus actos, de actuar de xeito cabal e aproveitar as oportunidades que a vida lle brindara, sen medo, sen mirar atrás.

–Sabes, rula, sabes ben. Ti coidaches do meu pequeno e este home, sen a túa axuda, vai morrer.

Aí levaba toda a razón, se ninguen lle pechaba a ferida, tarde ou cedo, por perda de sangue ou dunha infección de cabalo, ese home había de morrer. Se non era polas oportunidades, se acaso por humanidade, tería que axudar a aquel pobre pailán.

Puxera as luvas, achegárase á cama que facía as veces de camillla e introducira os dedos dentro da ferida aberta, inspeccionando a desfeita á que se enfrontaba. Non lle levou moito decatarse de que o que tratara antes co emigrante que tiña aos seus pés era un auténtico carniceiro. Os cortes eran imprecisos, dubitativos, coma feitos ao tun-tún, abrindo sin piedade ate atopar o órgano que querían extraer, o ril dereito, case totalmente destrozado, inutilizado tanto para el coma para un posible receptor.

–Vaino perder de todos modos, hai que quitarllo e coselo.

O forzado doante seguira a se laiar, pregando nunha língua que Lúa non entendía. Iván traducíralle o que dixera a un dos mangallóns que a acompañara desde a porta. A detonación foi inmediata.

–Sniers mosga!

E inmediata fora a discusión que entablaran el e Ivan mentres Lúa, inmobilizada a medida que trataba de asimilar a situación, sentía o sabor da materia gris doutro ser a lle bicar a meixela, escorregándose cara a comisura dos seus beizos. Viñéranlle ganas de vomitar, pero ao se sentir apuntada polo cañón da misma arma que acabara coa vida do doente pensárao mellor e decidira desmaiarse.

Cando abrira os ollos, no mesmo cuarto impregnado dun cheiro doce a sangue e feces, un dos que antes termara do corpo do rapaz falaba con Iván e o home que disparara xa non estaba con eles.

–E se fala?

Iván miráraa, desta volta eses ollos azuis si que lle pareceran crueis e fríos.

–Non vai falar, va que non, garadaia? A doutora Vilar salvou a vida do meu fillo, e eu débolle un favor.

Non precisara de outro aviso ou doutra explicación. Lúa asentira, el debíalle un favor e ese favor ía ser non acabar coa súa propia vida nese local de mala morte. Un home de palabra, Iván, dos que xa poucos quedaban.

–É unha mágoa. Aínda queda un ril en bo estado, e tamén un corazón, non si?

Engadira, acendendo un pitillo delgadiño cun chisqueiro de prata deses que non teñen gas, que levan algo semellante á gasolina.

–Unha morte accidental, podería darlle esperanza a dúas vidas.

Pese a horror vivido que experimentaba na sua psique, a racionalidade do ruso, á doutora, resultáballe irrebatible.

–Dúas vidas?

Asentira, inhalando o fume con estudada parsimonia, saboreándoo.

–Dúas vidas, por un morto. Non sei como o ves ti, doutora Vilar, pero eu creo que é un trato máis que xusto. Un home morre, dous que van morrer viven. Desde calquera ángulo, é un balance positivo.

–Unha boa oportunidade.

El esbozara un sorriso canino ao escoitala empregar as súas propias palabras e asentira, satisfeito da reacción da súa mascota.

–Ben dito. Tes o material que precisas enriba da mesa. Toma o tempo que queiras.

Non importa canta veces o pensemos, sexa pola influencia dos anuncios da televisión sexa pola melancolía que nos producen as luces de cores nas rúas e as panxoliñas cantadas por neniños que tratan de se disfrazar de homes e mulleres victorianos dun Londres moi lonxano e dickensiano, o verdadeiro momento que canaliza o significado do Nadal, xunto coa xa mencionada cea de exquisitos manxares, é ese reencontro entre os que medraron e buscaron a vida noutros lugares e os que quedan na casa, esa aperta inigualable na que dous corpos se funden nun só ser ás portas do aeroporto, deixando a equipaxe a un lado, ás veces deixándoa caer, e sen poder reprimir unha longa serie de saloucos de ledicia e risas incontroladas. Fillos, fillas, nais, pais, irmás e netos de transfondos multilingüísticos e multiculturais acaban por confluir nun edificio iluminado por luz artificial e, pese a formar unha masa informe de corpos humanos, cadanseu disfruta do seu momento único e especial sentíndose a única persoa sobre a faz da Terra, sentindo que o Universo, por unha vez, deixa de ter sentido físico e se decide a xirar a redor del, o ser máis importante da historia, a peza clave do crebacabezas da existencia, o absoluto protagonismo do eu. Lúa adoraba este momento. Unha vez se asegurara de recuperar a súa maleta facturada, os agasallos que este ano acadara para os membros máis importantes da súa familia ían na equipaxe de man que non quería arriscarse a perdelos por nada do mundo, atravesou o par de portas móbiles que daban paso á saída e apurou o paso cun sorriso de orella a orella cando se atopou, fronte a fronte, coa súa irmá Candea e a súa sobriña de dous aniños, Adaia, fitando cara ela con eses ollos grandes como soles e extendéndolle os braciños mentres balbuceaba algo semeñante a didadúa, diadúa, cargando contra ela e pedindo colo, agarimos e doces, algo que, de sobra sabía, atoparía nos brazos da universitaria emigrada ao estranxeiro. Apertas, bicos e as típicas frases que toda familia intercambia ao voltar do aeroporto e antes de chegar á casa, saudar á nai, escrava da cociña desde altas horas da mañá, asegurándose de que todo está a tempo para o banquete vespertino. Logo a saída de rigor, á rúa, a quedar con outros amigos, curmáns, veciños de outro tempo que narran das súas aventuras durante os pasados doce meses nos que son, e somos, entidades sin contacto entre nós máis aló dun par de estados compartidos no facebook. En resumo, facer tempo para poder chegar á casa xusto cando a matrona está colocando a última fonte de langostinos á grella e xa empeza a se desesperar porque os comensais andan dispersos polas habitacións e polo salón, escoitando, pese a todo, ese discurso do Rei que a ninguén lle interesa, e chamando a berros a mozos e vellos a se sentaren á mesa, ameazando aos máis rezagados con deixalos sen postre, ou sen regalos, o sen marisco, dependendo da idade, alternando reprimendas e bicos, servilletas das boas e das de papel e cun ollo nesa botella de tinto que está a piques de caer e luxar o branquísimo mantel con puntilla de camariñas e outro no forno onde as vieiras burbullean nun último fervor na procura do sabor máis exquisito. Xa é oficial. Iso é o Nadal.

Os primeiros primeiros, os segundos primeiros, os entremeses, entre os segundos primeiros e os primeiros segundos, unha pausa para probar unha cousa que seica é moi famosa en Inglaterra que se chama sorbete e é coma un xelado líquido medio granizado e metido nunha copiña e veña tío Xulio, non lle diga que non a proba que estivo Lúa toda a tarde facendo neles, non lle faga ese feo á rapaza, e así chegamos aos primeiros segundos entre críticas políticas, xa acalorados todos polos efluvios dos viños, e as críticas mordaces aos solteiros sen compromiso.

Tempo morto, chegan os postres e a concurrencia pide un descanso para botar un pitillo e ir buscar os agasallos dos máis cativos aos respectivos maleteiros.

–Bonitos pendentes.

–Grazas, non son nada, un agasallo dun amigo.

–Un amigo, con que esas temos eh, irmanciña? –Candea tragara a trola e debruzábase sobre o peitoril da galería, entre a begonia da aboa e unha desas prantas trepadeiras que ninguén sabe como se chaman pero que todo o mundo ten na casa, coma se fosen azoute das meigas.

–Pois débeche ser un amigo forrado.

O comentario pilláraa coa guardia baixa, non esperaba que a súa irmá fose unha esperta en xoeiría.

–E logo, por que?

–Bah, muller, ben se lle nota que son de boa calidade, seguro que son pedruscos destes auténticos. Mi madriña! –Dixera, apertándoa con forza– Desde que estás nese universidade de xente de pasta nótaseche o cambio á legua.

–Que dis! En que se me nota, a ver?

–Pois en todo, na roupa, na forma de falar, no xeito no que ves o mundo. Agora asumes que todos somos ricos. Anda con ollo, aínda vas acabar pensando que o que vale unha persoa depende do que dí a súa cartilla.

–Non muller!

A cara da súa irmá denotaba que non acababa de crer no que ela lle dicía. Dacordo ao que aprendera da educación británica pensara que o mellor sería cambiar de tema.

–Que lle mercaches a mamá?

–Un vale para un balneario, e ti?

Lúa sorrira, misteriosa, orgullosa de ter ese segredo que só ela posuía.

–Xa o verás, agora imos abrir o champaña, veña!

Sentira un escalofrío a lle percorrer a columna e puxera o chal de novo, abriran os licores, comeran no turrón e nos mazapáns e, tras moita rifa e moito empeño, deitaran aos cativos, continuando coa festa, cos agasallos. Xerxeis, panos, plumas, algún libro e, ao fin, os dous que ela agardaba, e a cara de sorpresa da súa irmá ao abrir a caixiña cos pendentes, idénticos aos seus, e, sobre todo a da nai, agarimando entre os dedos de costureira as pequenas estrelas dun colar como o que levaría Grace Kelly.

–Pero nena, esto tívoche que custar unha millonada!

–Non, non, atopeinos a moi bo prezo.

O pai, sentado nunha butaca, mirara para Lúa coma se non acabara de crer moi ben a súa historia, pero todo era algarabía e fascinación ao redor de dous obxetos mundanos que agora pasaban de man en man, alabando o gusto e a xenerosidade da filla pródiga, da médica que os salvaría da miseria. Curiosamente, ninguén se decatou do portazo que se ouviu na porta de entrada ao piso, sendo que todos os que tiñan que estar estaban dentro da casa, nen da ráfaga de aire xeado que fixera que os pequechos espertaran atarecidos nas súas camas. Na sala só tiñan ollos para as alfaias.

A volta ao Reino Unido fora sonada, todos a despediran cun agarimo fora do normal, case agardando que o seu éxito trouxera novos tesouros. Unha vez de volta, a monotonía fixérase dona da súa vida de novo. As clases, os pacientes, os compañeiros coas súas extensas narracións das súas viaxes á neve ou das vacacións que ían pasar nos Hamptons de Nova York e as gardas, máis das que unha persoa no seu sano xuizo puidera facer para poder mellorar o currículum, para poder acadar ese posto de traballo ansiado nun dos hospitais do novo mundo e ter un bo soldo. No obstante, ás veces, durante esas longas horas de garda nas que o hospital parece un niño de zombies, cando quedaba a durmir nas precarias camas dos internos, sempre pendente do móbil ou do teléfono fixo da habitación, tiña a sensación de que alguén a andaba a vixiar.

Non podía decilo con certeza, pero, co tempo, aprendera a se fixar nos pequenos detalles. Por exemplo, ela sempre adoitaba deixar un vaso de auga ao seu carón, para beber pola noite, pero cando espertaba o vaso estaba baleiro. Por suposto que as primeiras veces pensara na responsabilidade dalgún compañeiro bebendo da súa auga, pero o incidente seguía a acontecer, noite de garda tras noite de garda. Asemade, cos meses, o son dun portazo na habitación sacábaa do seu ensoño, ao abrir os ollos, o vaso de auga permanecía sobre a mesiña de noite, de novo, baleiro, e ninguén ocupaba unha cama nova. Ao principio botáralle a culpa aos compañeiros e aos nervos, podería ser calquera, despois de todo podía sair da habitación en lugar de entrar, pero pouco a pouco, empezara a sufrir deses fenómenos tamén na casa.

Primeiro o vaso de auga, despois os portazos, sempre na porta de entrada, nese piso que xa facía meses que non compartía con ninguén. O golpe, o bater da porta de madeira contra madeira era o que turraba dela, arrancándoa dun sono inquedo, mais profundo, a un mundo de escuridade no que, pouco a pouco, aprendera a deixar unha das lámpadas da mesiña de noite prendidas “por si acaso”. Presa da incertidume, sabedora de que o seu rendemento ía a peor no traballo, de que a falta de sono ao despertarse a trompicóns estaba a mermarlle a capacidade de raciocinio e o bo pulso, dera en pensar nunha estrataxema para descubrir dunha vez por todas se estaba sufrindo un episodio de sonambulismo ou se, definitivamente, se estaba a volver tola.

Para levala a cabo, deixaría o seu tablet colocado nunha cadeira frente a cama, enfocando directamente cara a mesiña de noite e cara o vaso do que nunca chegaba a beber e grabaría toda a súa actividade nocturna. Deste xeito, á mañá seguinte, podería descubrir que era o que realmente andaba a acontecer.

Esa noite, como a maioría das outras noites, espertou de golpe, co corazón baténdolle a toda presa nunha carreira sen fin que acabara co estalido da porta, coa boca seca e os pés cansados de andar fuxindo en sonos quen sabe de quen, ou cara onde. A pequena luceciña da cámara fitaba cara ela coma un ollo máxico, recollendo todos os seus movementos, debuxando coa nitidez da alta definición a suor fría que agora lle baixaba polas tempas e case adiviñando a que lle enfriaba a base das costas. Con excitación e con certo medo, foi cara ela, parou a grabación e deulle ao play, poñéndoa dende o principio.

Nada, unha nada absoluta durante as primeiras horas, unha nada tranquilizante por unha banda e algo aterradora pola outra, posto que ninguén se quere ver coa razón cando fala da posibilidade de ter perdido o siso. Unha nada que continuaba, a cámara rápida, ate aproximadamente media hora antes do final da película.

Empezaba coma un sutil cambio na luz, como a chama dunha vela a oscilar contra o vento, só que a súa modernísima habitación non tiña velas. Pouco a pouco, na parede semellaba concentrarse unha mancha escura que non chegaba a ser negra, que non chegaba a ser sombra de nada, senón un cambio de cor alaranxado, máis que unha sombra, unha leve ausencia de luz. E ao pouco tempo, esa mancha empezaba a tomar forma, unha forma de home, unha silueta dun home alto e forte, aínda que delgado, probablemente desnutrido, que retiraba con xentileza a saba que cubría o corpo durmido de Lúa e, con paciencia, realizaba unha incisión lonxitudinal no seu costado, unha incisión de sombras, reproducindo unha extracción de ril nese teatriño de luz case perfecta, sobre unha víctima onírica que xemía e se revolvía fuxindo dun bisturí que, agora si, lembraba con boa claridade. Rematada a extracción, co palpitante ril na man quimérica, a mancha alaranxada xirárase cara a mesiña de noite, bebera toda a auga e saira da habitación, lentamente, para descorrer a pechadura, abrir a porta e pechala tras de si cun golpe forte, seco e decidido, momento no que a Lúa da grabación voltaba ao mundo da vixilia.

O sangue xeáraselle nas venas. Coa absurda esperanza de aínda estar durmindo pasara o video de novo polo aparello electrónico, sen atopar cambio ningún. Non cabía dúbida, unha presenza, unha presenza que con toda probabilidade era o home ao que deixara morrer meses atrás nese hostal de mala morte, estaba a darlle caza.

O pensamento atravesáballe a consciencia, enchéndoa de inquedanzas e medos irracionais que crera deixar atrás coa infancia. Prendera todas as luces da casa e sentara no sofá do salón, abrazando un coxín e bebendo cuncas de té ate a chegada do mencer, da luz liberadora que espantaba a todos os diaños.

A noite seguinte aínda fora peor, agora que sabía o que acontecía, ou que cría sabelo, espertaba a miúdo, agardando a visita do home do bisturí, aterrada ante a idea de velo chegar e tamén temendo o momento no que quedara durmida e fisgara nos seus órganos internos. Aínda que, ben pensado, sendo que el estaba morto e ela viva, pouco podía facer para mancala neste mundo, ou non? A dúbida inquedábaa moito máis que a seguridade que lle podía otorgar a experiencia. Presa do seu propio medo pechaba os ollos con forza, durante moito, moito tempo, tratando de se concentrar na negrura da antesala á fase R.E.M., tratando de caer na perda do coñecemento e a consciencia para que todo pasara de xeito rápido e sen dor. Pero xa non era así. Era coma se a pantasma soubera da existencia da grabación os seus soños xa non estaban construídos sobre lembranzas difusas sen cor, senón que tornaran en vívidas escenas de dor e sangue das que non era quen de fuxir ata que o portazo final, ese pum esperado, clausuraba o acto de vinganza da súa particular ánima.

Así unha noite, e outra, e outra, sempre temendo o momento no que as pálpebras lle pesaran tanto que non fora quen de sostelas e o telón da realidade caera unha vez máis, arrastrándoa a ese inferno de Dante repetido fotograma a fotograma, corte a corte, vea a vea.

No traballo, con todo, conseguira manter a calma. Ao non poder loitar contra o seu inimigo decidira recurrir á ciencia e, con ela, aos tranquilizantes. Perdera moito peso e fora alabada por facelo, perdera moitas veces a paciencia coas enfermeiras e, neste caso, a súa actitude non fora tan ben considerada. Os seus cambios de humor causáranlle algúns problemas pero, mal que ben, sempre fora quen de sair adiante. Fora a festas, agradara a quen tiña que agradar e, de Iván e o seu segredo compartido facía moitos meses que non sabía nada. Quitando as súas noites, poderíase dicir que os seus días eran todo un éxito.

Mais o espíritu de supervivencia ,ás veces, fainos caer e un día gris de Decembro, Lúa espertou co son da alarma da radio, e soubo que algo ía moi mal.

El non viñera ou, se viñera, non a mancara. Lonxe de tranquilizala a idea de que o home do hostal a deixara por fin en paz, facía que se sentira tremendamente desasosegada, intranquila, temerosa das consecuencias, do seguinte paso. Na súa mesiña, no obstante, o vaso de auga permanecía baleiro, deixando constancia da súa presenza no cuarto durante a noite.

Almorzara sen ganas, repasando o que fixera a noite anterior, as consultas, a sesión de quirófano, a xente á que visitara e a xente que a visitara. Todo semellaba estar en orde e, aínda así, non era quen de tirarse esa sensación de malestar do corpo. Que cambiara? Que fixera distinto para que o seu visitante non acudira aquela noite? O único distinto era que Oliver viñera cear con ela, pero el non tiña nada que ver nesta leria. Igual era que xa a perdoara. Fora un erro, a súa morte fora froito dun psicópata, non fora culpa dela, non podía ser culpa dela, por que a atormentaba? Por que a atormentara até o dagora?

O teléfono da sala empezou a soar, rompendo o silencio, ecoado polo xemelgo da habitación, facendo estalar en estridencias o aire cargado do apartamento. Aliviada por ter que parar no seu tren de pensamentos, Lúa erguérase para responder.

A súa irmá soaba moi lonxe, máis lonxe do que a xeografía dictaminaba.

–Lúa?

–Dime, Candea.

–Teño malas novas. Mamá morreu.

–Como?

–Nun accidente, morreu, nun accidente. Mamá morreu. Dixeron que lle reventara o ril, que se desangrara de camiño ao hospital, morreu.

É curioso coma as cousas empenzan a se ver mellor cando xa non as podemos arranxar.

O día que souben da morte da miña nai perdín a cor, perdín as ganas de crer no amor ou na xenerosidade ou na hipocresía de desexar o mellor para un mesmo sen pensar no que iso supón para os demais. Cando colguei o auricular, deixando á miña irmá aínda saloucando e repetindo a mesma mensaxe “mamá morreu”, “morreu mamá”, vin, por primeira vez, unha pequena anotación na mesiña de noite, sobre un bloc que case nunca uso, feita por unha man que non era a miña. A tinta era negra, da miña pluma, coa deficiencia na grafía daquel que emprega a simboloxía latina coma segundo alfabeto “dúas vidas, por un morto”.

E entendín.

Entendín por que cesara na procura da miña dor, xa que atopara un xeito máis eficiente de me facer dano.

Entendín que a carraxe supera a nosa presenza neste mundo, que nos acompaña máis aló da morte e nos dá azos para levar a xustiza pola nosa man.

E sobre todas as cousas, nese intre, lembrei as feridas do ril de Boris, tan similares ás que podería ter a miña nai, e entendín o teatro ao que me sometera Iván fai un ano, sacrificando outra víctima para o seu probeito e deixando que fora eu quen cargara co peso desa morte, que fose a miña familia quen a sufrira desa vez.

Agora que entendo, agora que sei do mal que habita neste mundo, do mal do home, miro cara as luces parpadeantes da árbore plástico do noso salón, cara a mesa que segue agardando a que dispoñan sobre ela a comida familiar, e respiro fondo ao descubrir coma un vello amigo trata de atopar o camiño até min de novo. Sentada na escuridade, escoito claramente como mete a chave, como xira a pechadura e o característico renxer da porta de entrada sobre as bisagras enferruxadas polo uso e a humidade.

Escoito os seus pasos de aire e, apretando con forza o mango frío do meu bisturí, agardo a que veña.