MUTANTXS
Mutei.
Mudei.
De vida, de síntomas, de voz, de horarios
de sono, de fame, de prioridades, de medos, de lembranzas, de palabras e actos.
Non son a mesma. Son un monstro, un alien, un verme da sociedade.
Manda nabo!
O nabo, por suposto.
Todo ten que levar ao nabo que non levo
entre as pernas. O nabo que nos dirixe, que inxerta, que mestura nos nosos
corpos esencias das que namorei e lastras do pasado descoñecido. Células nai
engarzadas na raíz da nai, viaxando por autovías húmidas de vida sen ferro para
se adherir aos órganos e mutalos, cambialos, mudalos, modificalos á súa imaxe e
semellanza. Porén, El tamén tiña un nabo.
Pois para quen quere nabos teño eu ben de
nabizas, recona!
Desculpade, a nena chora.
A nena é un mamífero e chora, e eu non a
podo deixar soa agora mesmo, perdida nun mundo hostil e desagradable. Chora e
vou. Chora e vou malia ser unha nai escravizada, malia estar demasiado pendente
da súa querencia polo meu agarimo, malia non poder soportar máis esta falta de
intimidade poboada por intrusos familiares. Eu vou.
Sorprenderavos saber que, chegado este
punto no que xa non miro as pernas por medo a descubrir varices e tanto me ten
comer as tostadas con nivea e untar a face con manteiga ecolóxica, non entendo
de onde me saen as forzas para seguir adiante e, confeso que, ás veces, pecho
os ollos para descansalos e noto como perdo totalmente o coñecemento, morrendo
a un abismo de negrura doce no que non existe absolutamente nada, nin sequera o
silencio que abandonou o noso lar porque lle saiu do proverbial e masculino
nabo do que antes falabamos. Por iso e porque a nena chora, xa o dixen, ben o
sei, xaora a miña mutación entende que, decíndovolo só unha vez, non ides
chegar a comprender a gravidade, a magnitude, de semellante acontecemento, logo
debería de volo repetir até que nos miolos sentírades a anguria excruciante que
o choro arrinca no celme baleiro deste interior meu a sangrar por ela.
Alén do son agudo e discontinuo en grito
desesperado por protección e comida, existe o que agora entendo como o Universo
do Choro. Un lugar ermo e indómito no que a mutación nos fai caer, esvarando en
vertixinoso despegue cara a nosa metamorfose, para esnaquizar os lenes pedazos
da cordura nun espello da realidade coñecida. Nese outro lado, a Raíña Branca
chora, e nós non somos quen de lle atopar un coello que nos marque o ritmo
naquel seu reloxo de peto, albacea de tantas e tantas citas importantes.
Non me credes.
Son as hormonas, dicides, as drogas que
xera o teu cerebro e te volven irracional, pasional, visceralmente arisca e
posesiva, sobreprotetora. Non me credes.
A nena chora.
Vou por ela, vós quedade se vos prace e
botádelle un ollo á normalidade da miña vida.
INFECCIÓN LATENTE
“Onde están os calcetíns?”
Non sei, non sei onde están os calcetíns, estarán no caixón da cómoda, o de
arriba, quitaramos as camisolas de alí para facerlle sitio á roupiña da nena.
“Os calcetíns?” Non sei, non sei onde están o raio dos calcetíns, non sei…
Durme, durme, meu meniño… durme, durme… “Sara!!!”
-Que queres?
-Onde están os calcetíns, xa cho levo
preguntado tres veces!
-Xa che dixen que han estar a lavar!
-Non me dixeches nada, é a primeira vez
que me contestas!
-Porque estou ocupada co canto de berce,
non ves que di meniño e non me aquela ben a rima se canto meniña? Sexismo desde
os primeiros días! - A resposta, non semella ser a agardada porque a unidade
parental masculina, a do rabo, fica a mirar cara a ela no medio do corredor,
descalzo sobre o parqué -a alfombra enrollada leva tres días na entrada á
espera de que algunha capacidade máxica a traslade á tintorería e alí lle
limpen o vómito de lactante, que deixa sempre un penetrante arrecendo a queixo
do país- e fica indolente agardando a chegada dunha carroza máxica portadora de
calcetíns emparellados en leito de churrasquiño en salsa brava, que xa fai
tempo que nesta casa non se come como é debido.
-Sara, déixate de andrómenas que vou
chegar tarde outra vez e teño un sono que non vexas!
-Leva os de onte, non se vai decatar
ninguèn. Eu teño que durmir á nena.
-Joder, Sara, por chorar un anaco non lle
vai pasar nada, búscame uns calcetíns!
Non o vedes, non si? Son as hormonas. O canto de serea de animal ferido
fora do seu entorno natural que ten que adaptarse ao novo medio. Mellorará se
deixas que mellore, aconsellades. Opinades, dicides, sentenciades, vendedes exvotos
das vosas fallidas lembranzas e menciñas milagreiras feitas de mexo rancio
doutra época, unha con màis tempo para o exercicio onanísta da liberdade
absoluta do dominio temporal.
Non, non se entende, e pasan os días sin calcetíns e con caldo frío, días sen
noite cheos de escuridade, paralizado o acto polas luces do vehículo da
experiencia a nos petrificar na estrada inestable, comarcal probablemente, da
nosa condición de pais, presta a pasarnos por riba, atropello e fuga, en
rescate de perigos acubillados nas tetas secas e nos outeiros de roupa por
lavar. “Vai dar unha volta, levas moito na casa”. Suxerides.
No meu pasado, antes da mutación, camiñaba as rúas cabilando no futuro, agora é
o corpo o que rastrexa camiños familares e queda o siso no pasado do fogar,
ancorado á posibilidade de que a mamífera esperte, enganchado no seu
subconsciente todos os sons das réplicas semellantes que babexan, gatuxan,
arrefrían, cantan, gorgorexan, tatexan e saloucan naquela rúa, outrora amiga,
agora abismo insalvable da condición da dor pantasma dunha falta que tal non é,
que é omisión, e nen sequera pola miña culpa. O mundo ábrese gris marengo en
col de negro wengué e eu pregúntome se realmente paga a pena manifestar os
pequenos cambios que noto, xa desde agora, en min, porque eu, o único que de
verdade, de verdade quero é unha ducha…
-Sara, vaste duchar?
-Vou.
-Quedo eu coa nena?
-Quedas.
-E se ten fame?
-Acaba de comer e está durmindo, só queda
con ela por se esperta, levo maís dunha semana sen lavar o pelo!
-A verdade é que xa cho ía comentar, que
vale que andamos a cen pero ultimamente non te coidas nada…
Establécese, daquela, unha singular dialéctica no coidado co que unha porta de
madeira encaixa de xeito imperfecto no marco, agarimado o pecho coa man que
convulsiona saloucos e o alento que esfamea engulindo xigantescas culleradas de
raiba concentrada e marinada nesa xenreira podre e corrosiva da inutil
autocompaixón. Un treme, o outro cala. Un aperta, o outro afoga. Un esvara
amolecendo cara o chan e o outro acada o cúmio agudo do único chio, acorde
menor, fuxindo entre dentes, morrendo entre beizos.
-Sara… Estás ben?
-...
-Sara? Abre a porta.
-Voume duchar. Deixa. Vai onda a nena, que
chora.
SÍNTOMAS
Se puidera cuantificar a mutación,
empezaría describindo os primeiros síntomas. Alén do non ver o mundo, alén do
se sentir perdida e incomprendida nunha sociedade que actúa como se te temera e
odiara, tería que falar da, a falta dun mellor nome, super-resistencia.
Despois da incubación do xen mutáxeno, o
corpo experimenta melloras imperceptibles no exterior, froito da metabolización
de graxas, azucres e chocolate en cursiños avanzados de disciplina
ninja-oriental, pero de consecuencias dramáticas no iterior. Daquela, o suxeito
mutante é quen de se enforntar aos desafíos máis incribles amosando unha
fortaleza e constancia digna dun heroe da Antiga Grecia, salvando, por suposto,
as sutis deferenzas de xénero recollidas na Mitoloxía. Máis aló das doce probas,
a xornada dun novo mutante recolle tarefas nas que a súa forza física e mental
se pon constantemente en entredito. A extenuación non é unha opción, é a verba
partida que xace na boca e no pulso dos febles de espíritu. A mutante é un
samurai, é un gladiador, é a valkiria dos cueiros...
Desculpade de novo, a nena chora.
-Sara, descansa algo muller -sentencia a
unidade parental, cega, malios catro meses de convivencia nas alarmas de
bombardeo e os pequenos desastres que anoxan e incomodan aos lares penates-.
-Non podo, teño que pór a lavadora, tender
a roupa, recoller a que está no tendal, separar a da prancha, gardar a boa,
mercar comida no super, ir á famacia, arranxar a domiciliación do recibo da
luz, facerlle a merenda á nena, chamar ao fontaneiro, sacar algo do conxelador,
limpar a cociñ,. baixar o lixo e chamar a túa nai.
A enumeración mecánica, ás veces, non é o
mellor xeito de evasión. O mar afógaa nesa súbita comprensión de quen moito
quere facer e non ten tempo, e o mar non se pode conter, nen nunha enorme
cunca, logo o mar desborda o seu interior e lava con sal e agarimo a fraqueza
de se ver náufraga nun fogar con todas as comodidades e con tan poucas saídas.
-Sara, non… ven mulleriña, ven. Non o
podes facer todo, pide axuda.
-A quen?
-A min, á túa nai, á miña. A quen vai ser?
-Xa o fago, non o vedes? Non o queredes
ver?
-Deixa, deixa, acouga. Non te preocupes,
imos chamar que veñan uns días axudar coa nena e xa vas ver como todo vai ir
ben.
-Non! -xurde a mutante fera, inxectados os
ollos en sangue, presta a heroína á ballata polo infante-. A min non me sobra a
nena! A min sóbrame o mundo!
Mais o mundo non
entende, e concedemos, claudicamos, concedemos e cedemos sen fin, neste
primeiro estadío do cambio, tecendo un capullo da fortaleza que non sobra para
que nos guíe na metamorfose.
POSOLOXÍA
"... Polo anteriormente citado,
solicito:
1.- Que me sexa concedido o permiso de lactancia dacordo co convenio
correspondente á miña labor profesional.
2.- Que dito permiso comece a continuación do período de permiso laboral por
maternidade co gallo de que a miña filla poda medrar en mellores
condicións".
CONTRAINDICACIÓNS
A nena queda nun ermo de familiaridade,
saíndo o mutante cara a luz do día. Ecoan as verbas acusatorias da nai “non
pediras a lactancia, para que che facía falta? Agora ben ves de que che serviu,
sen traballo e cunha filla! Xa che dixen que tiñas que calar, que tiñas que
serlles fiel, que comer da súa man. Coma na escola, filla, coma na escola, eles
son os que teñen a tixola polo mango e ti tes que sorrir e facerlles ver que
estás disposta a todo. Agora xa levaches nos fuciños, non es imprescindible,
eles mandan e ti quedas na casa a lactancia e tantos meses máis coma che faga
falla”.
Non era precisa a liberdade, chegaba ben
cunha redución de xornada, traballar só pola mañán, só pola tarde, só pola
noite incluso se poder. “Déixate de tonterías, Sara, na guardería están
estupendamente” dixera a tía Alicia, casada cun próspero construtor de
pesadelos nos que ouvir as desgracias alleas a altas horas da mañá. Un
inversor, un home de negocios que soubo dárlle á súa muller un minúsculo
recuncho no que elevar a arte as sutilezas da fala das comadres engarzadas a
palillar fíos brancos que vender aos turistas, ou aos detallistas da terra que
queren ter unha lembranza do que fixeran as avoas con cariño noutrora e hoxe
tecían, parcas de mal sentido con desgana, “non pensarás que por estar con
ela máis tempo che vair querer máis, ou que cho vai agradecer cando medre. Nin
pensalo! Ti déixaa canto antes e fai a túa vida que eles logo medran, vanse e de
ti nin se lembran”. A nena queda no ermo, con outros nenos, colleitando
xoguetes ermos, resecos, creando lazos, aprendendo a subsistir no salvaxismo
social so guía de selección rosa de xoguetes brandos en col da ausencia de
realismo e autoestima. Porén, nós saímos á rúa, a falda axustada a estes kilos
que seguen arraigados nos ósos do van, a chaqueta sen pechar, que xa non dá, e
a blusa a reventar de pulsión materna, cuberta co cartafol repleto de títulos,
certificados e boas recomendacións, para chamar en saliñas de xuntas ateigadas
de criaturas imposibles coma nos, e gorentosos candidatos de nabo entre as
pernas e cargas familiares nulas ou apenas desenvolvidas malia o paso dos anos.
-Impresionante currículo, dona Sara.
-Grazas.
-Vexo que na última empresa na que
traballou estaba vostede moi ben valorada.
-Pois si, estábao.
-E podo preguntar a causa de que deixara
de traballar para eles?
Pode, e eu podería dicirlle que os moi
cabróns me fixeron firmar un papel en branco, parva de min, coma condición para
me daren o permiso de lactancia, e tamén que ese papeliño tan xeitoso resultou
ser o finiquito.
-Por motivos persoais... de crecemento
persoal, precisaba mellorar a miña capacitación para o traballo e coidei que a
formación requería dunha cantidade de tempo extra da que non dispuña dándoo
todo, como o daba, polo meu traballo.
-Está casada?
-Non.
-E está interesada en ter familia?
-Esa pregunta, é constitucional?
-O que?
-Que se ma pode facer nunha entrevista.
Mire, eu xa veño farta de tanta condescendencia, se non me quere contratar non
me contrate pero non me poña por escusiña, coma os outros, que si unha muller
que quere ser nai perde moito de traballar polos médicos, que si os pais non
rendimos porque sempre temos que “saír antes” para ir buscar aos cativos, que
si os rapaces se poñen enfermos e facemos de non vir cumprir coa nosa obriga
por quedar con eles e non pagar a quen os coide… Despreocúpese da miña vida
persoal e mire para quen son coma profesional que a miña casa xa atendo
eu!
Outra entrevista fallida. A nena ri, ven
correndo desde o espazo ermo e bótame os brazos arredor do pescozo. Mañá será
outro día.
EFECTOS SECUNDARIOS
A vella ten un aire a aquelas estrelas do
cine de Hollywood que botaban no televexo o sábado pola tarde. Precisamos os
cartos. Comida, cremas, cueiros, educación, nada a bo prezo. Precisamos os
cartos, a merda dos cartos.
Polo día ten a unha moza de Guatemala,
Yamira, pero ela, a vella, Dona Amparito, chámalle María, tanto lle ten o nome
da rapaza, ela paga, logo ela chama. Pola noite, de oito a seis, estou eu. Cea,
novela e cama. Ás cinco desperta e quere o almorzo e unha ducha. As horas
na escuridade pasan voando por mor de poder deitar a orella e mergullar o siso
nas terras de oniria reservadas á mocidade.
-Sara, traéme os lentes.
-Sí, señora Amparito.
A
vella, feita un pincel, lé o ABC a diario e pídeme que lle faga a manicura unha
vez á semana.
-Non sabedes facer nada.
-Que pasou, señora Amparito?
-As mulleres de agora, non sabedes facer
nada. Parece que nunca te pintaras as unllas.
-A verdade é que non me gusta nada, sabe?
A vella frea no ar o impulso automático da
labazada inexpugnable cara quen lle pode levar a contraria. Eu pecho os ollos.
Os cartos, precisamos os cartos.
Trémelle a vontade o me ver coa forza de
aguantar e baixa a man ao colo, contrastando o sangue lacado na punta dos dedos
coa saia de tweed de Harrods sobre os seus xeonllos reumáticos e gastados de
tanto se reclinar para a oración.
-Non deixes que ninguén che dé unha hostia,
nena.
-Pero...
-Nin pero nin nada! -Doña Amparito agroma
un atisbo de humanidade dun suspiro cómplice de femia xa mutada- Nin meu. Nin
de ninguén. Eu xa batín a gusto en mozas cando era mestra e, para que? Para que
agora esteades así, sen espíritu? Eu non lles ensinei a seren febles, sumisas,
caladas... E fórono. E sódelo.
-Non entendo...
-Claro que non entendes, non... Que queres
para a túa filla? Esto?
-Non.
-Pois pensa un pouquiño, e actúa, cona!
DIAGNOSE CRÓNICA
Xa está ben. Todo fora, todo este verquido
tóxico que afoga, que nega, que nos convirte en escravos de ideas prefabricadas
por unha hexemonía anti-mutante.
-Trae para aquí, nena, mira, a Barbie, é
bombeira. Isto é un camión, mira de cambiarlle a roda. E despois pon o
chuvasqueiro que imos enzoufar o baño co barco pirata.
-Sara, non fas a cea?
-Non. Paso.
-E logo?
-Xa aprendín a ser nai, agora vou facer o
que me deciades sempre. Vou durmir cando durma ela, comer cando coma ela, xogar
cando xoga ela e pranchar cando ela pranche. Logo vaite facendo á idea de que
precisas un cursiño avanzado. E, por certo, merca laranxas que mañá voulle
explicar o do hemisferio sur e o do norte con pinturas.
-E se pinta a parede?
-Pois tamén era boa idea, vai facendo un
oquiño para pintar e esquece o do fútbol cos amigos, polo que poida pasar, que
eu non teño tempo para iso.
Mutei.
Dígoo con orgullo.
Son un mutante. UNHA MUTANTE. Son o xen
doble X. Son unha Superwoman, a Muller Nabiza, a Muller Marabilla.
É a nosa era, beibis.
A das mutantes, e a das beibis conechas.
